Popüler Sinema

Kendi çocuğu olmamasına karşın, onlar için yazdığı fantastik öykülerle eğlendirerek eğitmeyi cazip hale getirmiştir. 46 kitabının bazılarının içerik ve temaları eğlence sektörünün her alanında hayranlarıyla buluşmuş, dört tane de uzun metraj filme kaynaklık yapmıştır(diğer üçü: "Horton Hears a Who!" ; "Dr. Seuss' The Cat in the Hat" ; "How the Grinch Stole Christmas").

Bu filmlerden en yenisi olan " Dr. Seuss' The Lorax", tamamıyla yapay maddelerden oluşmuş, zerre kadar toprağı ve tabii tek bir ağacı olmayan bir kentte (Thneed-Ville) yaşayan 12 yaşındaki bir çocuğun kız arkadaş hayranlığı kazanmak için duvarları aşmayı başarmasıyla gelişiyor. Kesif koyu renklerle (koyu mor-soğuk mavi) ışıksız kalmış doğada 'Truffula' ağaçlarının katledilmesinin sırrı Tek-Tek adlı genç girişimci ve ailesinin hırslarıdır. 'Truffula'ların koruyucusu The Lorax bile onları durdurmakta başarısız kalınca...

Dr.Seuss, doğanın dengelerini bozmadan, kirletmeden ve açgözlülüklerimize yenik düşmeden, birer armağan olan nimetlerden yararlanmamızı savunurken, asla sıkıcı olmuyor, tekdüzeliğe düşmüyor. 

2010 yapımı, En iyi Animasyon dalında Altın Küre adayı olmuş "Çılgın Hırsız" (Despicable Me") ile değişik tarzını ortaya koyan Chris Renaud bu kez başka bir ortak yönetmenle (Kyle Balda), Dr.Seuss yaratımlarını, şekil ve boyutlarını doğru oranlarla / ışıklarla görselleştirmiş. Asıl önemlisi de, Dr.Seuss'a özgü (leylak, eflatun...) renk paletini 3D tekniğinin de yardımıyla capcanlı kılması olmuş. Evet, bu düşsel dünya bizlerin gerçekliğinden besleniyor; ancak kendini muhteşem biçimde var etmesini de biliyor. Örneğin 'Truffula' ağaçlarının vadisi pastoral bir güzellik. Burada yaşayan hayvanlar da, Disney'in ünlü başyapıtı "Fantasia"yı (1940) anımsatıyor: 'Swomee' kuğuları, karada da muzipliklerini yapabilen vızvız balıklar, ayı benzeri 'Barba-loo'lar.  

" Dr. Seuss' The Lorax ailelerin çocuklarına seyrettirmeleri gerekli bir film" diye beylik bir öneride bulunabilinirse de, asıl, her eylemi 'çevreci'lerden bekleyip aşırı tüketip kirleten, hatta yok eden büyüklere seyrettirip vicdanlarını kıpırdatmak gerekiyor. Hafta sonu çocuklarını animasyon oynatan salonlara emanet edip kendileri sinema dışında tüketimlerine devam eden anne babalar, çocuklarıyla beraber seyrederlerse, kim bilir, kendi çocuklukları ve o yıllardan bugüne neler değiştiği gelir akıllarına da, bundan böyle -belki- daha dikkatli yaşarlar. Sorumluluğu gelecek kuşaklara yıkarak rahatdavranmak yakışmıyor.  

Ali Ulvi Uyanık