Popüler Sinema

Avustralya yapımı gizem/gerilim filmi olan Backtrack (Ölüm Treni)’in yönetmen koltuğunda; The Book Thief, The Rite, The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader gibi filmlerin yazar kadrosundan tanıdığımız Michael Petroni bulunuyor. 

Filmin hikayesine gelecek olursak; Psikolog Peter Bower kızını trafik kazasında kaybetmiştir. Bu üzücü olayı atlatabilmek için karısıyla beraber yeni bir yere taşınır, mesleğine devam eder. Zamanla hastalarında bulunan tuhaflıklar dikkatini çekmeye başlar ve onu araştırmaya iter. Hastaların geçmişi, onu kendi geçmişinin karanlıkta kalan anılarıyla yüzleşmeye zorlar. Peki anıları onun hatırladığı gibi midir? Yoksa hepsi bir akıl oyunundan mı ibarettir? 

Bazı anıları unutmak beynimizin ruh sağlığımızı korumak için aldığı eşsiz bir önlemdir. Peki beynimiz bize unuttuğumuz yaşanmışlıkları teker teker hatırlatmaya başlarsa o zaman ne olur? Filmin gelişme bölümü işte bize bu sorunun alternatif bir cevabını sunuyor. Filmi paranormal bağlamda bir hayalet filmi olarak görebileceğimiz gibi, mantık çerçevesinde bakıldığında bilinçaltına saklanan gerçeklerin tetikleyici bir olay sonucu kendini açığa vurması olarak da yorumlayabiliriz. İzleyiciye alternatif sunan bu durum, filmin olumlu özellikleri hanesinde de yerini almış.

Filmin karanlık atmosferi, gerilim filminin gerekliliklerini karşılar nitelikte. Gün içinde sürekli yağmurlu-kapalı hava durumunun hakimiyeti ve gece çekimlerinin yoğun kullanılması izleyiciyi filmin kahramanı Peter Bower ile empati yapmaya itiyor. Senaryodaki boşluklar sebebiyle zaman zaman izleyici filmden kopuyor fakat oluşturulan atmosfer sayesinde geri dönüşler nispeten daha kolay sağlanıyor.

Senaryoya gelince,  Backtrack’te katmanlı bir hikaye ile karşı karşıyayız. Mekanlar değiştikçe hikaye de yeni boyutlar kazanıyor. Her yeni mekan ile hikayeye eklemlenen karakterler ve olaylar, filmin çekirdeğine götürüyor izleyiciyi. Önce de belirtildiği gibi yer yer oluşan boşluklar filmin elini zayıflatmış durumda. Yine de kötü bir örnekle karşı karşıya olduğumuzu söyleyemeyiz. Kendi sınırlarında makul bir giriş-gelişme-sonuç üçlemesini kotarabilmiş olması açısından türün iyi örneklerinden bile diyebiliriz.

Oyunculuklar çoğunlukla tatmin edici cinsten. Özellikle Adrien Brody, psikolojik-gerilim türüne oldukça yakışan bir oyuncu. Yer aldığı bütün yapımlarda farklı karakterleri canlandırmadaki başarısı göz önünde bulundurulduğunda Backtrack’teki performansı da şaşırtmıyor. The Jacket (2005)’taki performansıyla bu türde de yetkinliğini kanıtlayan Brody, gerilim filmlerinin köşetaşı olabilecek bir oyunculuk sergiliyor. Fakat açılıştaki partneri Sam Neill’in canlandırdığı Duncan Stewart karakteri için aynı şeyi söylemek çok da mümkün değil. Bu da sadece oyunculuk ile bir şeylerin kotarılamayacağını tekrar gözler önüne seriyor. Duncan Stewart karakterinin köksüzlüğü ve filme öylesine yerleştirilmiş olan havası ise oldukça rahatsızlık verici. Senaryodaki eksiklikler, oyuncuların elinden gelenin en iyisini yapmasına rağmen filme önüne geçilemeyen bir negatiflik aşılıyor.

Sonuç olarak alışılagelmiş bir hikayeden yola çıkan film, gerilim unsuruyla başarılı bir ürün ortaya koysa da gizem ve sürükleyicilik konusunda sınıfta kalıyor. Yine de türdeşleriyle birlikte değerlendirildiğinde ortalama bir yapım olan Backtrack, en azından bir kere görülmeyi hak ediyor.

Twitter.com/tuzluk_arch