Popüler Sinema

Isabelle Huppert’ın performansıyla ön plana çıkan Elle (O) filmi, tartışmalı filmlerin yönetmeni Paul Verhoeven’in son çalışması. Hollandalı yönetmenin; Robocop (1987) ve Total Recall (Gerçeğe Çağrı, 1990) gibi kült bilimkurgulardan çok Turks fruit (1973), Basic Instinct (Temel İçgüdü, 1992), Showgirls (1995) gibi erotik filmlerle adı daha çok anılır. Elle filminde de Verhoeven’i alıştığımız çizgide görüyoruz. Tecavüze uğrayan bir kadının hayatına odaklanan filmde, tahmin ettiğimiz olay örgüsünü izlemiyoruz ve sıra dışı bir karakterle karşılaşıyoruz. Philippe Djian’ın Oh… (Vay...) isimli romanından uyarlanan film, 89. Akademi Ödüllerinde “Yabancı Dilde En İyi Film” dalında Fransa’nın Oscar adayı olarak seçildi.

Film, Michèle Leblanc’ın maskeli bir adam tarafından tecavüze uğradığı sahneyle açılıyor. Sonra Michèle, sanki delilleri yok etmek istercesine sakin bir şekilde ortalığı toparlayıp banyo yapıyor. Hastaneye gidip test yaptırıyor ve işinin başına dönüyor. Bilgisayar oyunları tasarlayan bir firmanın sahibi olan Michèle’i, üzerinde çalıştıkları oyunun şiddet ve pornografik içerikli olması pek etkilemiyor. Tecavüze uğradığını, sadece birkaç yakın dostuna muhabbet olsun diye anlatıyor ve hayatına devam ediyor. Oğlunun karısıyla, eski eşinin yeni sevgilisiyle, annesinin genç sevgilisiyle uğraşıyor. Kendisi ise en yakın arkadaşının kocası ile takılmaya devam ediyor. Çalışanları ondan pek hazzetmiyor aslında ailesinin de ondan pek hoşlandığı söylenemez. Çünkü herkesin kusurlarını bulup yüzüne çarpmaktan çekinmiyor. İnsanların onu sevip sevmemesi pek de umurunda değil. Çocukken yaşadığı travmatik bir olay ve hayatını iyi kötü düzene sokabilmesi, Michèle için yeterli görünüyor. Ama uğradığı tecavüz, ne kadar umurunda değilmiş gibi görünse de ufak çaplı bir araştırma yapmaktan, kendini korumak için birkaç malzeme almaktan da geri kalmıyor.

Elle, farklı bir kadın karakteri karşımıza çıkarıyor. Normalde dağılıp ne yapacağını şaşıran, ağlama nöbetleri geçiren birini beklerken, geçmişe değil önüne bakan biri olması ezber bozuyor. Geçmişteki tek takıntısı babası olan Michèle, çocukken yaşadığı, hayatının seyrini değiştiren olayı atlatabildikten sonra artık hiçbir şeyin onu yıkamayacağı kanaatinde. Normalde tecavüz sahnesi rahatsız edici bir unsur olarak filmde yer alması gerekirken Michèle’in umursamaz tavrı izleyiciyi şaşırtıyor. Michèle, güçlü bir kadın portesi çizerek gönlümüzü çeliyor gibi görünüyor ama öte yandan tecavüzü sıradanlaştırarak sosyopat bir izlenim de bırakıyor. Yani aslında gücünün kaynağı kişilik bozukluğundan kaynaklanıyor. Babasıyla olan ilişkisi biraz yüzeysel anlatıldığından yönetmen sanki bu durumu izleyiciden saklamaya çalışıyor gibi. 

Filmin ana sorusu “Tecavüzcü kim?” olsa da Michèle’in hızlı tempolu hayatına ayak uydurmaya çalışırken gerilim, yerini zaman zaman trajikomik, aile ilişkilerini anlatan bir filme bırakıyor. Elle filmi; gerilim, komedi, dram, erotizm, romantizm açıkçası hepsini harmanlayıp adeta bütün türlerle dalgasını geçiyor. Kısaca hem ahlaki değerleri hem de sinemanın kalıplarını hicvediyor. Paul Verhoeven’in tuhaf filmografisini göz önünde bulundurduğumuzda şaşırtmıyor. Isabelle Huppert’ın her zamanki doğal oyunculuğu, karakterin ve hikayenin inandırıcılığını arttırıyor. Elle, özellikle sıra dışı bir karaktere odaklanan filmlerden ve Verhoeven’in tarzından hoşlananlara hitap ediyor.

Twitter.com/mugeibrikci