Popüler Sinema

Öncelikle, İtalyan yönetmen Paolo Sorrentino’nun bu filmi ile sinemaseverlere kesinlikle birçok filmin yanında ayrıksı duran, sıradışı bir deneyim sunduğunu belirtmek gerek. Youth ile, deneysel ya da avangart türdeki filmlerin geniş bir izleyici kitlesine hitap etmemesi sorunsalını, başarılı bir şekilde çözerek tüm izleyicilerin bir şekilde memnuniyetle ayrılmasını sağlayabilecek bir film yaratmış.

Diğer her şey bir yana, sadece filmin oyuncuları bile çok başarılı isimlerden oluşuyor ve kendilerinden beklendiği gibi de çok iyi performanslar sergilemişler. Çok büyük bir fiziksel soruna sahip olmamasına rağmen ileri yaşta olmanın verdiği demoralizasyon sonucu hayatla ve işiyle olan bağlarını kaybetmeye başlayan orkestra şefi Fred Ballinger rolünde usta aktör Michael Caine oyunculuk konusunda harikalar yaratmış demek yanlış olmaz. Kendisinin yakın arkadaşı ve son filmini hazırlamaya çalışan ama bir türlü senaryoyu tamamlayamayan deneyimli fakat yaşı geçkin yönetmen rolünde Harvey Keitel ise, aynı şekilde oldukça başarılı. Filme renk katan yardımcı rolüyle (aynı zamanda bu rolüyle Akademi Ödülleri’nde de adaylığı bulunan) Jane Fonda ve yakın bir zaman önce Lobster’daki rolüyle de izlemiş olduğumuz Rachel Weisz diğer dikkate değer oyuncular. Bunun yanında müzik sektöründen bir isim, Paloma Faith’in de konuk oyunculuğuyla ilginç bir sürpriz yaptığını da eklemeliyiz.

Filmin olaylardan çok duruma, senaryoya ve diyaloglara yöneldiğini de söylemek mümkün. Bu yönüyle adeta bir Çehov hikayesinin film versiyonunu izliyor gibiyiz. Daha çok Jim Jarmusch filmlerinde de gördüğümüz bir durumdur bu. Filmin konusu ise, yaşı geçkin bir orkestra şefi ve aynı durumdaki yönetmen arkadaşının bir otelde tatilde bulunmaları sırasında orkestra şefinin Prens Philip’in doğum gününde çalmak üzere Kraliçe Elizabeth tarafından bir davet alması şeklinde özetlenebilir. 

Genel olarak tüm filme egemen olan tema ise hayat, ölüm, yaşlılık ve gençlik gibi zıt görünen ama aslında birbiriyle alakalı kavramlar. Tüm senaryoda ve diyaloglarda bu temalar ile ilgili çeşitli felsefik söylemler ve alt metinler bulabiliyoruz. Üstelik film, bunu çok da gözümüze sokmadan doğal bir şekilde yapmayı başarıyor. Genelde, ruhun genç hissedip çok şey yapmak istemesinin yanında, bedenin karşı konulamaz yaşlanma belirtileri sonucu bu durumu törpülemesi hissiyatı filme çok hakim. Bir başka bahsedilmesi gereken unsur ise, filmde görüntü yönetmenliğinin ustalığı sonucunda izleyicilere mükemmel görsel şölen sahnelerin ortaya çıkmış olması. Öyle ki Youth, sadece görüntüler için bile baştan sona tekrar izlenebilir çünkü kimi zaman o görüntüler kelimelerden daha çok şey anlatıyor. Ayrıca değişik planları ve açıları denemekten kaçınmaması da yönetmenin yerinde bir tercihi olmuş. Bunun yanında sinema tarihine yapılan göndermelerin olduğu bölümler ise filme ayrı bir tat katıyor. Filmde Mick Boyle adlı yönetmen ve Brenda Moler adlı kadın oyuncunun arasındaki geçen konuşmalarda, sinema endüstrisiyle ilgili çeşitli eleştirilerin diyaloglara yerleştirildiğini de fark etmek mümkün.

Kısacası “Youth”, hem görsel, hem anlatısal, hem de oyunculuk yönündeki başarısıyla yılın en iyi filmleri listesinde rahatlıkla ilk onda yer alacağına inandığım, yer yer güldürüp, yer yer hüzünlendiren ve sıradışı anlatım diliyle şaşırtan, “mutlaka izleyin” diyebileceğimiz bir film.

Twitter.com/ipekworld