Popüler Sinema

Coralin ve Ölü Gelin arasında gidip gelmemiz de başka bir sebep daha var. Bu filmin yönetmeni Chris Butler (bir diğeri de Sam Fell) iki filmin de storyboard sanatçısı. Yani bu üç film kopmaz bağlarla bağlı, birini izleyince diğerlerinin peşi sıra aklımıza gelmesi çok normal! 

Pranorman başarılı bir başlangıç yapıyor, ölülerle konuşan 11 yaşındaki çocuğu önümüze komik bir şekilde atıyor. Ninesiyle zombi filmi izleyen, korkuyu seven, hayatında korku olsun isteyen ama bir yerde de korkan bir çocuk Norman. Ninenin bir ölü olduğunu öğrenmemiz ve sonrasında ailesi de dahil bütün kasabanın Norman’la dalga geçmesi komik tabii. Ama garip olan Norman değil, her şeye, herkese kulak tıkamış kasabalı. Sonuçta kasabada bir cadı imajı var, çözülmesi gereken bir sorun var. Bu iş için de seçilmiş çocuk Norman. Girişi ne denli başarılı yapsa, mekanları özgün ve harika tasarlasa da filmin enerjisi bir yerden sonra düşüyor. Çünkü tekrarlar başlıyor. Film bir yerden mesaj verme kaygısı da taşıyor. Zombilerin önyargılara hem kendilerini hem de kasaba halkını kurban ettiklerini görüyoruz. Hikaye bir süre aynı Norman gibi yolunu şaşırıyor, oraya buraya çarpıyor ve tam o sıralarda bizim de enerjimiz düşüyor ne yazık ki! 

Film cadı, zombi, korku olayına dalmışken, birkaç animasyonla ortak mekan kurmuşken birkaç filme de gönderme yapmayı ihmal etmiyor. Cadılar Bayramı / Halloween, 13. Cuma ve Dr. Caligari’nin Muayehane’si  ve Dokuzuncu Kapı  ve arada kalmış ruhların tırmaladığı bütün yapımlar filmin selam çaktığı yapımlar… 

Gelelim bu filmin hitap ettiği yaş aralığına. Coraline’nin kurduğu soğuk, mesafeli ve gerilim dolu atmosferin çocuklar için pek de uygun olmadığını biliyoruz, Ölü Gelin zaten baştan topluklatıyor çocukları. Ama yine de çocuklarda gözlemlediğim şey korka korka da olsa izleme isteği! Tabii sonra yalnız yatamama isteği baş gösteriyor ki o da ayrı bir sorun. Başrolde bir çocuk olması tabii ki çocukları sinemaya götürmek için bir sebep değil. Ama 12 yaş üstü o atmosfer hakimiyetinde dolanan korkuyla baş edebilir diye düşüyorum. Büyükler dediğim sarkmalar, dolanmalar ve sonuca bir türlü bağlanamamalar dışında keyif alabilir. Film bir yerde eşcinsel bir tema bile sokuyor, sanki güzel kız ve yakışıklı erkek imajının birlikteliğini yıkmaya çalışıyor. Çocuklar o bölümü anlamayacakları gibi biz büyükler için de bir ayrıntı olmaktan öteye gidemiyor.  Teknik olarak stop motion’u CGI tekniğiyle birleştiriyor ve bir üst seviyelere taşıyor zaten kaliteyi. Karakterleri inanılmaz deforme ederek onları da ölüler dünyasındaki korkunç görünüme ortak ediyor, bir nevi iç kötülüğün dışa yansıması durumunu yaşatıyor… Sarkmaları dert etmezseniz Paranorman’ı sever hatta keyifle izlersiniz! 

Banu Bozdemir

twitter.com/BanuBozdemir