Popüler Sinema

Once Upon a Time in Hollywood, 2019’un merakla beklenen filmleri arasındaydı. Henüz set fotoğrafları yayınlandığında bile izleyicide büyük bir heyecan oluştu. Leonardo DiCaprio ve Brad Pitt’i bir araya getiren bir Tarantino filminin ilgiyle beklenmesi çok olağandı. Üzerine bir de Tarantino’nun spoiler konusundaki hassaslığı eklenince merak gittikçe arttı. Bu yüzden de izleyicinin beklentisi gittikçe büyüdü.

Once Upon a Time in Hollywood Tarantino’nun hayallerini gerçekleştirdiği bir yapım gibi duruyor. Hayranı olduğu dönemin yani 50’li ve 60’lı yılların bir panoramasını sunuyor. Bunu yaparken de o dönemde Hollywood’da çekilmiş çeşitli filmleri tarz ve yapı olarak alıntılayarak aslında kendisini de o zamanki yönetmenlerin arasına yerleştiriyor. Postmodern sinema deyince akıllara ilk gelen yönetmenlerden olan Tarantino’nun bu filminde de parçalı yapı bulunuyor. Alıntılar ve göndermeler yaptığı parçalar tam olarak gerçekçi olmasa da parodiye de çok fazla kaymıyor. Bu şekilde izleyici sadece o dönemi değil alıntıladığı sekansları da Tarantino’nun gözünden izleme imkanı buluyor. Bu tür bir kişisel anlatım da romantik bir atmosfer yaratıyor. Yönetmenin şu andan o döneme bakıyor olması da bu romantizmi destekliyor.

Tarantino’nun kendine has absürt komedi anlayışını Once Upon a Time in Hollywood’da da rastlıyoruz. Horlayan güzel kadınlar, Brad Pitt’in Bruce Lee’yi dövdüğünü hayal ettiği sekans, alev alan hippiler… Normalde tepki alacak bu tür esprileri yönetmen beklenmedik zamanda beklenmedik bir biçimde izleyiciye sunduğu için yine reaksiyon alıyor. Bu reaksiyonu aynı espri anlayışını paylaşmasanız bile vermeniz mümkün. Çok tartışılan Bruce Lee vs Brad Pitt sahnesiyse, Hollywood’a henüz gitmiş Lee’nin ukala tavırlarından hoşlanmayan çevrenin bakışı açısının esprili bir yansıması olarak görülebilir.

Bu filmde Tarantino kendi gerçeğini yaratıyor. Tarihi değiştiriyor kendi olmasını istediği şekilde veriyor. Çok bilinen bir katliamın gelişimin ikinci aksta verildiği filmde olaya hakim olan izleyici filmin varacağı yeri merakla beklerken yönetmen Inglourious Basterds’daki gibi yine ters köşe yapıyor. İzleyici perdedeki olayları anlamlandırmaya çalışırken birbiri ardına gelişen absürt olaylarla yönetmenin hayal dünyasının acayipliğini anlıyor ve buna bir şekilde ortak oluyor. 

Once Upon a Time in Hollywood karakterleri de tüm Tarantino filmlerinde olduğu gibi eril ve maço. Hakim olan bu maço atmosferi yönetmen trajikomik olaylarla anlatmayı tercih ettiği için aslında bu dünyaya karşı hayranlık karışımı bir eleştiri söz konusu. Aynı şey dehşet sahneleri için de geçerli. Her insanın içinde bulunan yaşamak için öldürme güdüsünü kullanarak izleyiciyi dehşet sahnelerine bağlamayı başarıyor. Özetlemek gerekirse söz konusu maçoluk ve dehşet güzellemeleri yapmaması ve kısmi olarak eleştirel bir gözle bu tür sahneleri kurgulayabilmesi yönetmenin önemli başarılarından biri.

Filmin özellikle Türkiye’de çok eleştirilmesinin sebebi Türkiye’nin Hollywood’un günlük yaşam akışına hakim olmamasından, bunu hiç deneyimleyememiş olmasından kaynaklanıyor olabilir. Bu tür bir konuya Avrupa’nın ve ABD’nin daha çok hakim olması da oldukça normal. Bu yüzden yurtiçi ve yurtdışı kritiklerinin birbirine zıt olması aslında beklenen bir durum. Genel olarak hakim olan hayal kırıklığı da yüksek beklentiden kaynaklanıyor olabilir.

Tarantino’nun sinemaya devam edip etmeyeceği tartışıladursun Once Upon a Time in Hollywood yönetmenin son dönem filmlerine göre daha işleyen bir yapıya sahip. Süresi konuya göre fazla uzun olduğu için izleyiciyi zaman zaman uzaklaştırsa da üzerinden vakit geçince tekrar izlenebilecek filmlerden. Tekrar izlendiğinde muhtemelen daha fazla detay dikkat çekecektir. İzlemeden önce Sharon Tate cinayeti hakkında fikir sahibi olursanız filmi anlamınız kolaylaşacaktır. Tüm kötü yorumlara rağmen Tarantino, Pitt ve DiCaprio üçlüsü için bile izlenebilir.

twitter.com/_cheshirekedisi