Popüler Sinema

İnsan aklı hemen başka çözüm yolları buluyor. “Akşama ne yesek acaba?”, “Yarın hangi filmin basın gösterimi vardı?” gibi filmin sorduğundan çok daha anlamlı sorular aklınızda dolaşmaya başlıyor. İşin kötüsü, yapım şirketine ayıp da oluyor. Hiç görmediğimiz kadar iyi ağırlanmışız, nefis bir kahvaltı masasıyla karşılaşmışız sabah geldiğimizde. Ne yazsak, ne çizsek ayıp olacak. Ama elden de bir şey gelmiyor.

Filmin iyi yanları da var: Mesela temel tezine kısmen de olsa katılıyorum. Film diyor ki: “Ortadoğudaki devrimlere öyle hemen inanmayın, Arap Baharı laflarını sorgusuz sualsiz yutmayın. Emperyalizmi hesaba katın, komploların var olabileceğini düşünün”. Doğru diyor. Bence de öyle. Entelijensiyamız uzun zamandır, “emperyalizm” ve “komplo” gibi kavramları duyunca kahkahalarla gülüyor, bu kavramları kullananları sığ, milliyetçi ve cahil olmakla suçluyor. Şu doğrudur: her şeyi bu kavramlarla açıklamaya kalkanlar, ülkelerin içindeki dinamikleri, sınıf çatışmalarını hesaba katmazlar. Onlara göre her şeyi tanrısal bir güç atfettikleri ve mutlak kötü olarak gördükleri dış mihraklar yönlendirmektedir. Kötülük dışarıdadır sadece ve sadece. Bu bakış açısı da insanı yabancı düşmanı, ırkçı konumlara, daha da korkuncu nasyonal sosyalizme yani faşizme savurabilir. Ama şu da bir gerçek ki “emperyalizm“ var! Ve de özellikle Ortadoğu’da çok aktif. Aklıma “Olağan Şüpheliler”deki şu laf geliyor hep: “şeytanın en büyük başarısı, insanları var olmadığına inandırmış olmasıdır”. Emperyalizmin en büyük başarısı da aydınları var olmadığına inandırmış olmasıdır, diye düşünüyorum. Yoksa, IMF ve Dünya Bankası  aracılığıyla uygulanan neo-liberal politikaları bir yana bırakalım, Irak, Afganistan ve Libya ortadayken emperyalizm yok demek için aşırı saf olmak lazım. Başbakan Erdoğan bile “Nato’nun Libya’da işi ne?” dedikten sonra, Libya’ya kruvazör gönderdi. Bir düşünmek lazım neden, niçin diye.

“Kaos: Örümcek Ağı”nın da temek mevzusu bu, yani: Emperyalizmin, Türkiye’yi de ağına düşürerek, Ortadoğu’daki misyonunu tamamlamak için yaptığı komplolar. O kadar ki, meğerse depremleri bile pis emperyalistler yaptırıyormuş. Koy fay hattına bir bomba, al sana deprem! Yok devenin pabucu!

Ama emperyalistlerin olduğu gibi filmin de bir misyonu var: TSK’nın son yıllarda çiğnenen onurunu onarmak, orduya iade-i itibar sağlamak. Bu amaçla da kahraman bir ordu istihbarat subayı tiplemesine düşmanları yani emperyalistleri dövdürtmüş. Ama her şey o kadar kaba saba, o kadar ilkel ki, filmi dikkatle izlemek mümkün değil. Bu filmin ayrıntılı bir eleştirisini yazmak dolayısıyla beni aşıyor.

Cüneyt Cebenoyan