Popüler Sinema

Filmin adını ilk duyduğunuzda sizin de aklınıza 1977 yapımı Beni Seven Casus (The Spy Who Loved Me) geldiyse siz ya iyi bir sinefilsiniz ya da 007 pek çoğunun olduğu gibi sizin de suçlu zevkiniz! Hemen baştan söyleyelim, ABD’nin hemen ardından bu cuma ülkemizde de vizyona giren Beni Satan Casus (The Spy Who Dumped Me) filminin, 1977 James Bond filmiyle ismindeki kelime oyunu ve de casusluğu hammade yapma haricinde pek bir ilgisi yok…

Yönetmenliğini Susanna Fogel’in üstlendiği başrollerini ise Mila Kunis ve Kate McKinnon’un paylaştığı film, fragmanından yakın dönem kadın karakter odaklı komedi-suç filmlerinin dolgusunu anımsatan bir izlenim veriyor; başı yanlışlıkla bir şekilde belaya bulaşmış bir baş karakter var, bir adet de onun ölüm-kalım kankası diyebileceğimiz kaçık yan rol. Ve bu iki çılgın kadın, erkeklerin ördüğü suç-mafya-casusluk dünyasından sağ çıkmanın yollarını arıyorlar. Fogel ile birlikte David Iserson’ın da imzası olan senaryo iki kadın karakteri bol silahlı ve casuslu ve de bolca cevapsız sorulu bir bulmacanın içine atıp, yanlarına bir süre kendilerinden başka kimseyi de vermiyor aslında.  Bu arada ilerleyen dakikalarda tahmin edilebilir de olsa senaryonun karakter twist’leri eğlenceli ve casusluğun şanına yakışır saf değiştirmeler de içeriyor.  

‘Kadın başrollü casusluğun senaryo kalıpları yeniden yazılıyor’ gibi iddialı bir laf etmesek de en azından Kate McKinnon’un canlandırdığı Morgan karakterinin orijinalliği filmi benzerlerinden ayrı bir noktaya çekiyor. Bu film özelinde yan karakter Morgan’ın aslında “esas kadın” bellediğimiz Audrey’den daha yırtık, başına buyrukluğu ile daha baskın karakter olduğunu ifade etmek gerek. Muhtemelen bu amaçla yazılmış ve oyuncu yönetimi de aynı şekilde kurgulanmış olan Morgan’ın film boyunca bir sonraki adımda ne yapacağını Audrey’nin karakter dönüşümünden daha çok merak ediyorsunuz. 

Öte yandan bu hissiyatı esas Audrey cephesinden güçlendiren bir yön daha var: Mila Kunis neden 8 yıldır 30 yaşında? Evet feministleri zıvanadan çıkarak bir benzetme olarak “alçak tavuk, her zaman piliçtir” ama 1983 doğumlu Mila Kunis’e yazılan karakterler neden hemen hemen her filmde, 30. yaş gününü hayatlarının en depresif doğum günü olarak kutlamak zorunda? Ve neden mutlaka “30. doğum gününden sonra bir şeyleri değiştirmenin, büyümenin vaktinin geldiğini” idrak etmeli? İstirham ediyorum, yüz hatları ele vermese de nüfus kağıdına göre yaşı artık genç kız olmayan Mila Kunis’in karakterleri lütfen gelecek filmlerde büyüsünler; 30 olup dünyası yıkılmış Mila Kunis’leri perdede daha fazl  görmek istemiyoruz. 

Film açılışını Amerika’da bir barda, doğum günü partisinde yapsa da açık hava müzesi Viyana’dan Prag’ın tarihi radyo binasına, Budapeşte’nin termal havuzlarından Amsterdam’ın ot kokusu sinmiş arka sokaklarına değin Avrupa’da adım atılmamış lokasyon bırakmıyor neredeyse; bir biz ve Yunanistan yokuz filmde! Filmin büyük yüzdesine yayılan bu Avrupa sekansları hem eğlenceli, hem de tavşan kaç tazı kovala misali Audrey ve Morgan ikilisinin tüm istihbarat örgütleri, azılı mafya elebaşları peşlerindeyken hayatta kalma maceraları baş döndürücü bir seyirlik.  Bu süreçte modern pop-kültürüne yapılan pek çok göndermede filmin mizah sosunu güçlendiriyor.  

Neyse ki ABD menşei ve uluslararası boyutu olan her suç-casusluk filminde olduğu gibi bu yapımda tek kötüler Ruslar değil, kötülük sürekli el değiştiriyor; ama gene de iyi Rus yok, Doğu Avrupa’ya burun kıvrılan cümleler, hafif aşağılayıcı kültürel göndermeler gibi noktalar kulak tırmalamıyor değil… 

Uzun lafın kısası James Bond’un soğuk savaş dünyasından bu yana köprünün altından çok sular aktı, başroller kadınlara devroldu, ajanların peşine düştükleri görevler bir çanta dolusu gizli belgeden fiyakalı USB disklere evrildi ama bu sinema janrında zihniyetler çok da kökünden değişmedi…  Komedi-suç severlere iyi seyirler diyelim! 

twitter.com/duygukocabayli