Popüler Sinema

Demiştim daha önceden, Akasya Durağı kabusundan sonra şimdi de Bizim Okul geliyor diye. Ekip daha işini yeni bitirmişken durup dinlenmeyelim, ekranda yeni bir azap yaratalım demişler, topluca bir kanaldan diğer kanala geçivermişler. Bu ekibin aynı evde kaldıklarından şüphelenmeye başladım ben.

İzliyorum bir yandan da yazımı yazarken diziyi.  Lise Defteri, Hayat Bilgisi kıvamında ya da son zamanda çok sevilen(anlamsızca ve nedenini kavrayamadığım şekilde)Pis Yedili gibi gençlik dizileri nasıl olsa tutuluyor kafasıyla(bu neyin kafası?), çocukluğumuzun anıları arasında en şahane yerde yerini almış olan Hababam Sınıfı tadında bir dizi yapmaya çalışmışlar, ama olmamış!

Hababam Sınıfı’nın bazı karakterleri, özellikle de Volkan Severcan’ın rolü, Badi Ekrem(Şener Şen) tiplemesi olmuş. Başka bir Hababam Sınıfı filminde Kimyacı Şener Şen Ziya hoca Levent Ülgen olmuş. Münir Özkul babacan okul müdürüydü, onun yerini de Zeki Alasya almış. Öğrenciler haylaz ama iyi kalpli. Müzikler de Hababam Sınıfı müziklerinin aynısı neredeyse.

Şimdi gelelim dizinin başka tarafına.Bizler Hababam Sınıfı’nın o candan, içten, samimi halini seviyorduk. Öğretmen ve öğrencilerin komik hallerine bayılıyorduk. Hem hayat dersi veriyordu, hem ağlatıyor hem de güldürüyordu. Havada kalan hiçbir karakter hiçbir anlatım yoktu. İzlediğimiz şeyi yaşıyorduk, öğreniyorduk, eğleniyor ve ağlıyorduk. Seviyorduk Güdük Necmi’mizi, Damat Ferit’imizi, İnek Şaban’ımızı, Kel Mahmut’umuzu, Hafize Ana’mızı. Arkadaşlarımıza çoğu zaman onların adlarıyla seslendik biz. Güdük olduk bir gün, başka bir gün İnek Şaban. Taklitlerini yaptık. Defalarca verildi kanallarda, bıkmadan, usanmadan defalarca izledik bizler de. Niye peki? Bizdendi onlar, içimizden. Hiçbir şeyin henüz kirlenmediği, sahteleşmediği, herkesin, hepimizin doğru, dosdoğru olduğu zamanlardı o vakitler. Bunun için sevmiştik, içimizden, ailemizden saymıştık onları o yıllarda. Sonra da artık kirlendiğimizi bildiğimiz ve bir daha da o güzel, temiz yıllara, yaşlarımıza dönemeyeceğimizi bildiğimizden biraz da, her karşımıza çıktıklarında izledik onları tekrar tekrar. İnek Şaban’lı filmlerin hala her izlediğimizde bizi güldürmeye devam etmesi gibi Hababamcılar’ı da aynı hislerle izledik sonraları yine. Çabamız hep temizlenmek için.

Şimdi…Ülkemde(hele de bu akşam birkaç gündür kayıp olan Amerika’lı Sarai Sierra’nın öldürüldüğü haberini almışken) ve dünyada bu kadar cinayet, işkence, tecavüz varken, çocuk tacizcileri etrafta cirit atarken, herkes birbirini kafası kızınca tabancasını çekip rahatlıkla öldürebiliyorken, böyle eskiye özenip sahte duygusal sahneler çekip dizi ya da film yapılınca izleyicide beğenme durumu değil iğrenme hali yaratmış oluyorsunuz.

Yani…Eski Hababam Sınıfı film serilerinde o bizim içimize işleyen, canımızı yakan, hoşumuza giden, bizleri ağlatan bazı sahneleri araklayarak seyirciye ‘’aa ne güzel, ne samimi bir iş çıkartmışlar ortaya’’ dedirtemezsiniz. İçlerinden bir arkadaşlarının hatasını, okul müdürünün karşısında kendi üstlerine alıp ‘’ben yaptım, ben yaptım, biz yaptık’’ nidaları atan öğrenci prototipi pek kalmadı. Varsa söyleyin, yoksa ben mi yanılıyorum? Yoksa ‘’o eskidendi, şimdi herkes mal olmuş’’ lafları yalan mı?

Zaten Cennet Mahallesi, Çiçek Taksi, Akasya Durağı, Arka Sokaklar deliliğinden sonra Bizim Okul’a hiç de gerek yoktu. Oyunculukların yerlerde süründüğü, senaryo yazarının sanki 4 yaş altı seyirciyi hedeflemişçesine diyaloglarla bezediği, yeni bir dizi değil de bizim anılarımızın nadidesi Hababam Sınıfı’na hakaret edercesine onun çakmasının çekilmesi, bir de sanki yepyeni bir işmiş gibi seyirciye yutturulmaya çalışılması hiç hoş durmamış.

Benim için hüsranla sonuçlanmayan, tam da beklediğim gibi olan, ‘Akasya Durağı Lisede’ adıyla da yayınlansa hani olurmuş dedirten  bu ‘seri dizi’ ne yazık ki mayası tutmayan yoğurt misali daha yayınlandığı ilk akşamdan ekşi bir tat bıraktı ağzımızda.

Drama Queen

twitter.com/yazmakiyigelir

Diğer yazıları için tıklayınız