Popüler Sinema

Günümüz aşkları yaralarını sarmakta genelde usta olsada Eylül meselesi sarılamaz, derin bir aşkın sızılarını, onulmaz kalıntılarını kalbimize taşıyor. Filmlerle acı çekmek bizim kaderimiz oldu neredeyse! Üslubu ve müziğiyle ilgi çekici olan filmin hikayesine uzaktan bakıldığında tanınmış aşk kurgularının içinde buluyoruz kendimizi. Bolca verilen reklamların neşeli yüzlerinden kendisine sıra geldikten sonra film, Eylül’ün göz kamaştıran güzelliğinin içine kattığı kendini beğenmişlik ve kimseyi umursamaya niyeti olmayan tavırlarıyla başlıyor. Muhteşem kırmızı bir elbise içerisinde yürüyen Eylül’ün bir yerden bir yere varmasına kadar geçen sürede Eylül bize kendisini anlatıyor aslında. Bir yanını. Gereksiz abartıların manzaranın görüntüsünü kirlettiği gerçeği kalbimizle beraberse, bu salınışta abartılı tavırlar, basbayağı sokak olan yerin podyum gibi kullanılması tavrı hoş durmuyor.  Eylül’ün tavırları sokak ruhunun içerisine yerleştirilseydi bu başlangıç manzarası daha ustaca dururdu. Çünkü her ne kadar şımarık olsa da aptal değil akıllı bir kız Eylül. Filmlerin başlangıçları da sonları kadar önemli değil mi izleyen için? Hayat içerisinde ilk intibalar önemli olabildiği gibi, önyargıları besleyen zararlı fikirlere de dönüşebilir fakat sanatta başlangıçlar önemli ve etkili olmalıdır.

Eylül’ün yaşamından önemli bir kesiti sunan filmin asıl hikayesi şirin bir kasabada başlayıp gelişiyor. Hazin bir aşkın darbe vuran yanı oluyor Eylül. Asıl darbeyi ise ona darbe vurmak için en ufak bir girişimi olmayan Tek, aynı darbeyi fazlasıyla kendine vurarak filme son noktayı  koyuyor. Hayatta da böyle olmaz mı hep..?  Filmde önemli sayılabilecek anlatı Tek’in kişiliği gibi geliyor bana. Eylül’ün etrafında, şımarıklığında fır fır dönen film, aslında derinlerde Tek’in etrafında dönüyor. Onun hikayesini anlatıyor. Korkularıyla kendisine dar bir yaşam alanı çizen Tek bu alanın içinde yeni, başka başka tüneller kazıyor kendine yaşamak için. Eylül ise hayat ne kadar genişse, o genişlikte korkusuzca yaşıyor.  Yaşamlarındaki bu iki zıtlık onları birbirine çektiği kadar, birbirinden koparıp savuruyor da. İşin içine giren güzellik çirkinlik kavramı da onların birbirlerine karşı soru işaretiyle bakmasına neden, önemli sayılan unsurlardan biri oluyor. Eylül’ün gelgitleri filmi epey sallıyor; Eylül’ü, Tek’i ve başka başka kimseleri de içine alarak. Eylül ve Tek’in birbirlerinin kalbine yolculuğunu algılamada güçlük çektim, bu önemli detay soyut kaldı benim için. Eylül'ün verdiği acılara ve aşkına karşı koymaksa Tek tarafından zor.

Filmdeki karikatürler eğlenceli gözüküyor, etkili bir pörtlek göz çizmeyi filmle öğreniyorum. Farah Zeynep Abdullah çok güzel, filmin enerjisini ondan alması ise dikkat çekiyor. Oyuncu diğer tüm yüzleri geri planda bırakıyor. Derinliği sevenler ise Tek'in gözlerindeki dünyadan biraz içeri girebilir. Engin Akyürek'in kuvvetli bir rol olan Tek karakterinin içine girmesi yeterince başarılı bulmadım, bu eksikliği ise daha çok rolün ağırlığı ile ilintilendiriyorum. Filmde kırık dökük çatlak yerler mevcut. Örneğin Engin Akyürek'e rakip roldeki Onur Tuna'nın rolü olan Atıl, Tek'in sivrilmesini kuvvetlendirirken, filmin kalitesini azaltıyor, çünkü çok basit bir rakip. Ya da Tek'in Eylül ona gerçekleri açıkladığındaki tek başına yaptığı dansı. Filmdeki sevimli Gülşah ise gülümsetmeyi başarıyor, doğal ve etkili oynuyor rolünü. Gülşah'ın bu performansı ve kalpte bıraktığı tat, çocuk oyunculara yerli yerinde verilmesi gereken rollerin filmlerdeki önemini anımsatıyor.  Nil'in şarkısı filmi tanıtmada ve sevimli göstermede epey etkili. Son zamanlarda cumartesi sabahlarımıza da eşlik eden şarkı, acıtıcı bazı sözlerini sanki melodi ve sesle uyuşturulmuşçasına, güneş ışığının pencereden içeri süzülmesi gibi tatlı bir sarhoşlukla bize aktarıyor,mutluluğun içine çekiyor. Şarkının ruhu harika!

Bu kadar zıt karakterleri buluşturan film senaryoları kolay ve izleyiciyi de zihinsel olarak yormuyor. Oysa bu ülkede daha farklı olana açlığımız hep zirvelerde. Bunu yapabilmek için neyin engel olduğu sorusu ise kendi başımızın etini yiyip durdu yıllardan beri ve aslında şunu da düşünüyorum; kişiliğin içine sızan kültür, inanç, yaşanılan coğrafya, her bir rolün içine de engellenemez olarak sızıyor. Bunun ise rolleri besleyip zengin kıldığına inanıyorum, bir role bürünürken kendinden tamamen sıyrılarak o olmaktansa, onu içine almak, içini ona katmanın daha iyi ve zevkli işleri açığa çıkarabileceğine inanıyorum. Senaryo film olduğunda illaki yolundan biraz sapmaz mı? Bu bir sürpriz ve senaryoya eklenen, onu renklendiren tatlı bir karışımdır. Bundan ürkmemeli, gülümsemeli buna, daha iyi işler çıkaracağız böylece.

Tek'in hayal gücünden yansıyanlar izleyiciyi eğlendiriyor ve geçmiş zamanlardan beri sürüp gelen bir soruyu beraberinde getiriyor.. Bu kadar eğlenceli üretimler yapan insanların hayatı tüm bunlardan zıt yönde, soğuk, hüzünlü bir yalnızlıkla dolu ve dışavurumda zayıf mı? Ürkütücü bir soru, cevabı ise sizlere bırakıyorum, üreterek sanatın beşiğinde sallananlara özellikle.

Tatsız sonla biten film, bizi kendinden ayırırken acıtıyor, bu acı Eylül'e duyulan negatiflikle karışıyor, iç içe geçiyor. Eylül de kendine duyduğu negatiflikle buluşmaktan kaçamıyor bizim gibi. Filmin bitişi birkaç dakika daha uzasa biz kesinlikle ağlayacağız. Bu acıdansa bir ders çıkarmam gerektiğini kendime borç biliyorum. Film akılda kalıcı mı? Hayır. İzlerken sıkıyor mu? Yine hayır.

Aşkın zalimliğinin onulmaz yaralara savurmaması dileklerimle.

 Bilge Savacı