Popüler Sinema

Dalibor Matanic’in senaryosunu yazıp yönettiği Zvizdan (The High Sun / Güneş Tepedeyken) filmi 2015 tarihli ve Hırvatistan, Sırbistan, Slovenia ortak yapımı. Birçok ödülle festivallerden dönen film, Cannes Film Festivali’nde“ Belirli Bir Bakış Jüri Özel Ödülü”nü alarak kendinden söz ettirmeyi başardı. Ayrıca 88. Akademi Ödülleri’nde de “En İyi Yabancı Film”dalında Hırvatistan'ın Oscar adayı oldu.

Etnik nefreti, aşk çerçevesinde anlatan film, klasik üsluplardan farklı bir anlatım denemesi ortaya çıkarmış. Oyuncuların aynı olduğu, art arda gelen 3 faklı aşk hikayesi; 1991, 2001 ve 2011 tarihlerinde geçiyor. İlk hikayede; savaş başlamadan önceki döneme odaklanılıyor. Jelena ve Ivan birbirlerini sevmektedirler ama kızın ağabeyi Sasa bu ilişkiye karşı çıkar. İkinci hikayede; savaş bitmiştir ve her taraf, yerle bir olmuştur. Anne-kız memleketlerine geri dönerler ama Natasa ağabeyinin ölümünden dolayı içi kinle doludur. Yıkık dökük evlerini tamir etmesi için Ante’yi tutarlar. Ama Natasa ağabeyi için tuttuğu yası nefrete dönüştürerek Ante’ye kötü davranır. Aralarında gerilimli bir çekim oluşur. Son hikayede ise; Luka yaşadığı hayattan ve memleketinden kaçmak için üniversiteye gitmiştir. Bir partiye gitmek için arkadaşlarıyla yola çıkar ve memleketi de tam yolunun üstünde olduğu için ailesine ve eski aşkına uğramak zorunda hisseder.

Filmde genç ve sinema oyunculuğu açısından deneyimsiz olan Tihana Lazovic ve Goran Markovic performanslarıyla dikkat çekiyor. Özellikle Lazovic, zorlu ve birbirinden farklı olan üç karakterin altından başarıyla kalkmış. Aynı yaşlardaki karakterleri canlandırmasına rağmen çocuk, genç kız ve son olarak da olgunluk dönemindeki bir kadına hayat vermiş. Sinematografik açıdan da başarılı olan Zvizdan, bir hikayeden başka bir hikayeye geçerken o bölgedeki evlerin halinden de dönem ve yaşananlar ile ilgili izleyiciye bilgi veriyor.

Zvizdan filminde, dramın yoğunluğu arttıkça bunalım ve durağanlık filme hakim oluyor. İlk bölüm hem neşeli hem de acımasız bir hikaye barındırıyor ve saf ama cesur bir aşkı anlatıyor. Zaten filmin en iyi kısmı da burası. Sonrasında savaşı yaşamış depresif karakterlerle karşı karşıya kalınınca ilk kısımdaki tat zihinlerden siliniyor. İkinci bölümde ise tam olarak bir aşktan söz etmek pek de mümkün değil ve daha çok etnik nefrete odaklanılıyor. Üçüncü bölümde ise zamanında yaşanmış ama şu anda aşktan çok pişmanlıkların hakim olduğu bir ilişki anlatılıyor. Filmin izleyiciyi en dışarıda bıraktığı bölümde burası.İlk hikaye haricindekiler dramatik olarak tam oturmamış ve duygu yoğunluğu barındırmasına rağmen eksik kalmış.

Başarılı oyunculukları, sade ama içten görselliği ve kurgusal bakış açısıyla dikkat çeken film için maalesef senaryo anlamında aynı şeyi söylemek pek de mümkün değil. Özellikle hikayeler adeta iyiden kötüye doğru sıralanmış olmasının yanı sıra etkileyici bir finalle de sonlanmıyor. Bu üç kısa bölüm, üç uzun metraj filme dönüştürülmüş olsaydı belki daha farklı olabilirdi ama bu haliyle yetersiz kalmış.

Twitter.com/mugeibrikci