Popüler Sinema

Evet, nereden başlayalım, Adana Altın Koza'dan sonra Altın Portakal'da da yarışan yerli işi filmleri izledim, artık sinemamızın dönüşen haline dair kafamda bir şeyler oluştu. Sonra bunları ayrıntılarıyla yazarız, teker teker anlatırız, şimdi sadece özet geçelim, filmlere değinelim.

Altın Portakal'da favorim yok, kim kazanırsa kazansın şaşırmam, çünkü çok iyi bir film diyebileceğim bir yapıt ile karşılaşmadım. En kötüyle başlayalım, Derin Düşün-ce, çok tartışıldı, ancak konusuna takıldı herkes, filmin kötü bir film olması es geçildi. Ensest filmi de çekilir, sapık filmi de, sorun bu değil! 7. sanat sinemada sansür, asla olmamalı, her görüş, her tarz, her mevzu, yani her şey beyazperdeyle buluşmalı... Lakin çocuklar kullanılmamalı, benim itirazım bu noktada, küçük bir kız çocuğunun bacaklarına zum yapmak, babasıyla seviştiğini ima etmek ve bundan hoşnut kaldığını ve bunu hazırlayan olmasını resmetmek, işte bu olmaz! Çünkü bir adım ilerisi pedofili ve çocuk pornosudur, insana ve vicdana karşıdır. Ensest filmi çekeceksen de git yetişkin baba-kız ile çek, küçük yaşta çocukların cinsel saldırılara maruz kaldığı memlekette, bu tür aksiyon ve atraksiyonlarla bize gelme, yani mümkünse...

Zerre filmini çok merak ediyordum, çok sevdiğim Biutiful filminden esintilerle karşılaştım, yönetmeni Erdem Tepegöz'e de söyledim filme dair düşüncelerimi, final olsun yeni filmlerinde dedim, öykü olsun, abartı olmasın, anlayışla dinledi, onda yetenek var, gelecek var, işçi sınıfı filmi çekebilecek enerji var, adını not ettim, takipteyim.

Tunç Okan'ın “Umut Üzümleri” filmi tam bir hayal kırıklığı idi, neresini tutsan elinde kalır, detaya inmeye gerek bile yok, yazıktır. Ahmet Mekin hatırına 126 dakikalık bu karmaşaya katlandım, Ahmet Mekin tek başına oynasın, sabaha kadar izlerim, o denli... Absürt mü değil, kara mizah mı değil, mizah hiç değil. Klişe ve bayıltan politik göndermeler seyirciden büyük alkış aldı, bu da büyük bir yaramızdır, neyse...

Toprağın Çocukları ve Pazarları Hiç Sevmem filmlerini daha önce seyretmiştim, detaya inmeye gerek yok. Gelelim Küf'e, siyasi içerikli Nuri Bilge Ceylan tipi bir deneme bu, kısa film öyküsü olabilirmiş, uzadıkça küflenmiş, haliyle olmamış. Ercan Kesal ve Tansu Biçer dışında bir ederi yok, ne yazık ki... Siyasi filmler bu denli yavaş çekilmesin, oğlunu yitiren baba, öfkesini bu ölçüde gizlemesin, ben böyle düşünüyorum.

Elveda Katya, Yeşilçam'dan esintiler taşıyan, oyunculukları ile ön plana çıkan ve çok şükür ve hiç değilse öyküsü olan bir film, jüriye bakınca ödül alması şaşırtıcı olmaz.

Evdeki Yabancılar, mübadelenin günümüze yansımaları üzerine vasat bir deneme, sadece Karaburun güzel, oyunculuklardan senaryoya olmamışlık halinin izdüşümüdür bu film, sevemedim.

Hile Yolu, derin devlet ilişkilerine tetikçi ve azmettirici cephesinden bakarak, suikastlerin arkasında ne var diye düşündürtmeye sevk eden, kurmaca bir öykü, özetle. Hrant Dink'ler niye öldürülür, beyaz bereli gençler, güvenlik güçleri eliyle nasıl bir katile dönüştürülür, bunu anlatıyor. İtirazlarım var, eleştirilerim var ancak görece iyi bir deneme olduğunu söyleyebilirim.

Güzelliğin On Par' Etmez ise Aşık Veysel'in türküleri tadında bir film, hüzünlü ama inadına umutlu ve haliyle aşık... Yarışmadaki filmler arasında en sevdiğim yapım da bu gurbetçi filmi oldu. Çocuk oyuncu Aldülkadir Tuncer müthiş idi, tam bir sinema yüzü... Ve Lale Yavaş, bu kadar güzel ve beyazperdeye yakışan bir yüz nadir görülüyor memlekette, zaten yurtdışında yaşıyor ve dizilerde oynuyormuş, bence kaçırılmasın, ıskalanmasın.

Evet, öyküden uzak bu filmler yüzünden resmen sinemayı özledim, İstanbul'a dönünce ilk işim klasikleri izlemek olacak, detoks şart!

Alper Turgut

twitter.com/alperturgut01