Popüler Sinema

Yavuz Turgul’un bu şaheseri o yılların en yüksek hasılatını yaparak sinema salonlarının yeniden dolmasını sağlamıştır. 18 yıl sonra ise dünya sinemasını sevdiren korsan filmciler olmuştur.Cem Yılmaz’ın ülke sineması ile ilgili geçmiş ve şimdiki zamanla kurduğu bu iki tespit filmin kilit noktasını oluştururken, elindeki malzemeyi de yeşilçam sinemasının hafızalardan kazınmayan simgeleri ve dünya sinemasının pek çok janrına latife yapan göndermelerini mizahla harmanlamak suretiyle doldurmaya çalışıyor.

80’lerin seks furyası, 70’lerin dövüş efektli  avantürleri, Blockbuster’ın babası James Cameron, bağımsız sinemanın meşhur ustalarından Michael Haneke, minimalizmde takılıp kalmış festival sineması, yeşilçam popülistleri, Yavuz Turgul,Ertem Eğilmez (inceden iğneleyen Demirkubuz da mevcut) gibi geniş bir yelpazede ‘’Pek Yakında’’, sinemaya yazılmış bir aşk mektubu niteliğinde. Bunun en güzel tezahürü ise Zafer’in eşinin gönlünü tekrar kazanmak amacıyla çarpıcı bir sinema filmi çekme girişimi oluyor.  Bonus olarak da TV sektöründeki magazinsel hezeyanlıklara, seslendirme oyunculuklarına ve gerçek set emekçilerinin meselelerine değinen Cem Yılmaz, kendi filmografisi ve stand up’larındaki dillerden düşmeyen esprilerine de sağlam iğnelemeler yapıyor.  Teknik açıdan bakarsak kaliteli bir yapım duruyor karşımızda. Özellikle sanat yönetmenliği ve senaryo arasındaki bütünlük tıpkı bir Wes Anderson filmi kadar rengarenk.  Olay örgüsü açısından da film büyük oranda güldürüp eğlendirirken, yer yer hüzünlendirme potansiyeline sahip.

Filmin özellikle finale doğru aksayan akışı, üstünde durulmamış birkaç karakter ve bıkkınlık derecesine getiren ürün yerleştirme şakaları gibi kusurları da yok değil.  Bilhassa Ayşen Gruda gibi bir duayenin tipik bir anne rolünde oynaması veyahut Cengiz Bozkurt’un hayat verdiği kötü adam profilindeki ‘’Suat’’ karakterinin içinin doldurulamadığı kaygısıyla  (Zafer ve Suat arasındaki husumet ve Suat’ın Zafer’e olan mizantropluğu en azından basit bir flashback tekniğiyle belirtilebilirdi.) finalde üzerine daha fazla yoğunlaşıp olayın akışını yokuşa sürme taktikleri işlemiyor.  Tuğrul Tülek’in karakteri bir nevi  Zafer’in vicdanının sesinin ete kemiğe bürünmüş hali olarak karşımıza çıksa da oldukça eğreti durduğunu söylemek mümkün.

Gelelim oyunculuklara. Zafer Algöz en az ‘’Gaftici Fethi’’ kadar kült bir performansa imza atarken, Çağlar Çorumlu döktürüyor.  Zerrin Tekindor hakikaten cuk oturmuş rolüne.  Keza karakterine has jargonu dengeli bir şekilde kullanıyor.  Cem Yılmaz,Tülin Özen,Özkan Uğur,Ozan Güven standart rolleriyle kendilerini izletirken, içi doldurulamayan Suat karakterini ise Cengiz Bozkurt, mimikleriyle fazla sırıtmayacak bir şekilde sofistikelikten kurtarmaya çalışıyor.  Bu minvalde gayet başarılı bence.

Son tahlilde, ‘’Avatar’da bir ağaç vardır’’ kisvesi altındaki geyikler,finaldeki son sürpriz,misafir oyuncu ve karakterler üzerinden yedinci sanat janrlarına yapılan keyifli göndermeler eşliğinde sektöre içeriden bir bakışla trajikomik bir hikaye yapısına sahip olan ‘’Pek Yakında’’ , Cem Yılmaz’ın yeni harikası olmakla birlikte, Türk Sineması’nın 100.yılına da ithafen sunulmuş bir armağan.   ‘’Şahikalar: Kötülüğün Sonu’’ nu merakla bekliyorum.

NOT: Sunay Akın’ın nev-i şahsına münhasır dili ve kültürünü, Göztepe’deki Oyuncak Müzesi’nin keşfini filminde unutmadığı için Cem Yılmaz’a bir büyük teşekkür de buradan borçluyuz.

Furkan Erkan       

Twitter.com/FilmNotlari