Popüler Sinema

Eğer hiç Nanni Moretti filmi izlemediyseniz “Mia Madre” (Annem) filmi size yönetmen hakkında birçok fikir verirken, bütün filmlerinin bu kadar huzur verici olduğunu düşündürebilir.  Aslında bu filmle yönetmen hem kendi sinemasını sorguluyor, hem de tüm filmlerindeki melankoli duygusu yerini huzura bırakıyor. Ülkemizde daha çok 2001 yılı yapımı Altın Palmiye ödüllü “La Stanza del Figlio” (Oğul Odası) filmiyle tanınan Moretti, genellikle kendi filmlerinin senaryosunu yazıyor ve rol alıyor. 

Yönetmenin son filmi Annem bir işçi greviyle açılıyor, fabrikanın önünde toplanan kalabalığa polisin müdahale etmesiyle bir anda ortalık savaş alanına dönüyor. Tam tansiyonun da fazla yükseleceğini düşündüğümüz anda birinin sesini duyuyoruz; Durun! Oluşan kaosa itiraz eden bir yetkili ya da olanlara dayanamayan bir kişinin sesi değil bu, çünkü o tür bir ses hiçbir zaman tanrısal bir dokunuş gibi etkili olmaz. Herkes durur hengâme sona erer, çünkü yönetmenin sesidir bu. Evet, bu olanlar aslında bir film çekimidir. Toplumsal gerçekçi filmler çekmesiyle ünlü yönetmen Margherita, kameranın olayların içine çok yaklaşmasından memnun olmamıştır. Görüntü yönetmenine hangi taraftan olduğunu sorar, çünkü olayların içine giriyorsan bir taraf seçmelisin. Filmin açılış sahnesi aslında Nanni Moretti’nin hem simülasyon evrenine bir göndermesi hem de önceki filmlerine bir eleştirisi olarak okunabilir. Çünkü filmdeki yönetmen Margherita, Moretti’nin hikâyedeki yansımasıdır.

Mükemmeliyetçi Margherita’nın kendi kafasındaki sonuç gerçekleşene kadar her şey kusurludur, doğru değildir, kimse işini doğru yapamamaktadır. Eski sevgilisi olan oyuncusunun filmin ortalarına doğru söylediği gibi; bu onun sadece işe bakış açısı değil aynı zamanda yaşam biçimidir. Etrafındakilerinde bu hayata ayak uydurmasını isteyerek aslında insanları kendinden uzaklaştırır. Film Margherita’nın annesinin rahatsızlanıp hastaneye kaldırılmasıyla kendini ve hayatını sorgulaması sürecini gözler önüne seriyor ama bunu derin bir melankoliyle veya ağır bir drama ile yapmıyor. Filmde gözyaşınızı tutamayacağınız belki de tek bir sahne var ve o da çok yerinde kullanılmış. Margherita’nın fabrikadaki işçilerin grevini anlattığı filmi çekmesi ve annesinin hastalığı ile ilgilenmesi paralel olarak anlatılıyor. Filmin çekim sürecinde yaşadıklarıyla ailesine ayırdığı zaman arasındaki gelgitler, adeta yönetmen Moretti’nin kendi yaşamına dair bir şeyler ifade ediyor. Moretti’nin bütün filmlerinde baskın olan sinema tutkusu ve ailevi sorunlarını ele almasındaki ustalığını bu filmde bir kez daha seyirciye sunuyor.

Özellikle sinema bileti kuyruğu ve basın toplantısı gibi sahneler filmde en çok hoşuma giden anlardı. Türk sineması da keşke böyle yönetmenler ortaya çıkarıp çoğaltsa, güzel görünen ama hiç bir şey anlatmayan filmler izlemekten kurtuluruz dedirten bir sinemacı Nanni Moretti. Bu filminde de daha önce denediği film içinde film yöntemini kullanarak işçi sınıfına karşı entellektüel bakışını eleştirebilen, annesinin hastalanmasıyla birlikte erkek kardeşiyle, eski kocası ve kızıyla, eski sevgilisiyle ve çevresindekilerle olan ilişkilerini sorgulayabilen ana karakteriyle, izleyici arasında bağ kurabilen bir yönetmen. Başrollerini Margherita Buy, GiulaLazzarini, Nanni Moretti ve taşkın Amerikalı oyuncu rolüyle John Turturro’nun paylaştığı film kesinlikle ilgiyi hak ediyor. 

Twitter.com/muratduygu