Popüler Sinema

Senaryosunu da Vogt'ün kaleme aldığı Körlük, hatırlatma yapmak gerekirse, Jose Saramago'nun bildiğimiz ''Körlük''ün bir uyarlaması değil. Oradaki körlük, tıpkı Camus'nün ''Veba'' romanı gibi bir salgınla bütün insanları ve hayatı etkilemiş durumdaydı. Buradaki, ''Körlük'', ise görme duyusunu kaybeden Ingrid'in sonraki hayatına odaklı.

Ingrid, yazar olan bir kadın. Geçirdiği körlük sonrası daha fazla bilincini ve becerilerini yitirmemek adına eve kapanıyor. Amacı gerçeklikle olan bağını koparmamak olsa da gün geçtikçe hem bu bağ hem de kendine olan güveni konusunda sarsılmalar yaşayacaktır.

Hollywood, malumunuz insanların gerek bedensel gerekse de ruhsal bozukluklarının/kusurlarının anlatıldığı filmlerde içine bolca ajitasyon katmayı ihmal etmez. Ve son zamanlarda bu minvalde yapılan filmlere de baktığımız zaman Körlük 96 dakikalık süreçte bunu yapmıyor. Hatta, ''Görme engelli biri için senaryo ne kadar sağlam olabilir?'' sorusunu Eskil Vogt, etkileyici ekran karartma ve dış ses gibi tekniklerle cevaplamaya çalışıyor. Bu tip durumlarda hiç aklımıza gelmeyecek şekilde de kurnaz bir mizah filme güzelce yedirilmiş doğrusu.

Filmin  bir başka farklılığıysa sadece Ingrid'in hayatına odaklı olmaması. Yan karakterlerin hikayeleriyle (biri erkek biri kadın) Ingrid'in hayatı ve yaşadığı körlüğün manevi açıdan kurdukları paralellik filmin sonlarına doğru girift bir hal almaya başlıyor.Bu iki karakterin de tıpkı Ingrid gibi belli bir sosyal hayatları olmayıp, eve tıkılıp kaldıklarını ve tam anlamıyla onlarında gördüğü sandığı şeylerin aslında göremediğine şahit oluyoruz.

Film boyunca olmasa da seyircinin yer yer kafası karışacaktır. ''Enriad''ın Ingrid'le olan bağlantısı tam olarak nedir?'' ya da ''Elin, Ingrid'in bir alter egosu mu?'' gibi püf noktaların kafalarda soru işareti bırakması kaçınılmaz olacaktır. Bu vesileyle de filmin çok dikkatli izlenmesi gerekir.

Aslında yönetmenin de bir anlamda filminde anlatmak ve hissettirme isteği burada karşımıza çıkıyor. Vogt, sinemasal estetiğiyle salt kusurları olan birinin dramatik öyküsü yerine, alt metinde hayata kör bir şekilde bakan insanları anlatıyor. Aydınlık-karanlık gibi tezatlarıyla bu anlatımı besleyen Vogt, erkek stereotipinin dizginlenemez cinsel zaaflarına da (seyirci-karakter arasındaki bağı da sağlam bir şekilde kurarak) değiniyor.

Vogt'un bu ilk denemesine hoşuma giden Ingrid'in görme yetisini kaybetmesiyle hayatındaki değişimleri bir an bile atlamadan kademe kademe gösterilmesiydi. Bu konuda en büyük payın da Vogt'la beraber  Thimios Bakatakis'e düştüğünü söylemekte fayda var. Zira Bakatakis'in Ingrid'in laptopta yazdıklarını, giysilerin renklerini  nasıl ayırt ettiğini, kocasının gelip gelmediğini sürekli ekran karartmadan da enfes bir sinematografla gösterebilmesi takdiri hak ediyor.

Ancak, film bu kadar harika olsa da tek fazlalığın 22 Temmuz olayına atıfta bulunulması diye düşünüyorum. Norveç'in 11 Eylül'ü olarak değerlendirebileceğimiz bu hazin olayın filmde herhangi bir sarsıcı etki yaratmamasıyla beraber son derece eğreti duruyor.

Seyirciyi sıkmayan, başarılı senaryosu, Ellen Dorit Peterson'ın hayat verdiği gerçekçi  Ingrid performansı ve merak unsurunu olabildiğince ayakta tutan akıcı seyriyle Körlük mutlaka izlenilmeli. Hatta benim önerim filmin daha da iyi okunması maksadıyla bir daha izlenmesi.

Furkan Erkan

twitter.com/SinefildeNotlar