Popüler Sinema

Bazen ormandaki bir kulübe bazen de göl kıyısına yakın bir evin ya da kasabanın mesken edinildiği gerilim filmlerinde ekseriyetle redneck bir konseptten gidilir. Redneck, Amerika’nın güney ve orta eyaletlerinde yaşayan kültür ve eğitim açısından düşük seviyedeki insanlar için kullanılır. En ağır basan özellikleri ise zenofobiden muzdarip olmalarıdır. Yani kendinden olmayan ya da kendine karşı yabancı hissetiği kişiden hem korkar hem de ondan nefret eder. Klasik Amerikan westernlerindeki meşhur ‘Biz burada yabancıları sevmeyiz’ repliğinin gerilim filmlerindeki yansımasıdır yani. Dün kaybettiğimiz Tobe Hooper’ün kült başyapıtı Texas Chainsaw Massacre bunun en sarsıcı örneklerinden biridir. Teen-slasher türünün öncüsü olarak kayıtlara geçse de oradaki Sawyer ailesi üzerinden de müthiş bir Redneck profili çizer. Jordan Peele’in ilk uzun metrajı olan Get Out da başlarda buna benzer bir film izleyeceğimizi düşündürse de ilerleyen kısımlarda yanıldığımızı gösteriyor.

Sevgilisi Rose’un ailesiyle tanışıp sıradan bir hafta sonu geçireceğini sanan siyahi genç Chris’le birlikte biz de o ailede birtakım tuhaflıklar olduğunu seziyoruz. Chris’e gösterilen ilginin yapmacıklığı ve samimiyetin zorakiliği daha o noktada filmin, bir ırkçılık eleştirisi yaptğını aksettiriyor seyircilerine. Chris’in bariz bir şekilde siyahiliğinden kaynaklanan, Rose’un ailesi ve oraya gelen akrabalar tarafından istenilmeme durumu Redneck konseptine uygun ancak burada temel bir fark var. Aile ve akrabalar gayet kültürlü ve liberaller. Öte yandan evdeki siyahi çalışanların davranışlarındaki gariplik kafalarda yeni soru işaretleri yaratırken Chris’in arkadaşı Rod da bu tekinsiz atmosfere bir parça mizah katıyor. Böyle böyle Jordan Peele hem yazıp hem de yönettiği filminde seyirciyi hop oturup hop kaldırırken bir yandan da ona keyifli anlar hazırlıyor. Ve dramatik yapının gelişimi de bazı sürprizlerle birlikte iyice vitesi yükselterek filmi  özgün bir hale getiriyor.

Ancak ne var ki tıpkı Shyamalan’ın son filmi Split’te olduğu gibi filmi uçuracak ve hatta yılın en iyileri arasında anılacak hale getirecek iken yanlış bir stratejiden ve aceleden kaynaklı filmin finaline doğru bir eksiklik hissediliyor. Sürprizi bozmadan bu durumu da anlatmak açıkçası zor ama şöyle söyleyelim. Nasıl Split’de Kevin ve Casey arasında gerçekleşen kaçma-kovalamaca esnasında, Shyamalan bizi dehşetengiz bir katharsisten mahrum bırakıyorsa burada da Jordan Peele benzer hatayı gerçekleştiriyor. Aceleci davranıp bir an önce finale vardırmaya çalışıyor filmi. Tabi bunu yapmasının gerekçesi teen-slasher korku filmlerinin klişelerini biraz olsun ters yüz etmek istemesi ama yine de tatmin ettiği pek söylenemez.

Ayrıca filmin finali için de ayrı bir parantez açmak lazım. DVD ekstralarındaki silinmiş sahneleri izlediğinizde aslında Peele’in bu sahneyi defalarca çektiğini görebiliyorsunuz. Nitekim o an gerçekten tartışmalı ve açıkçası filmde kullanılan final tercihi de bana kalırsa meselesinden uzaklaştırıyor. Zira film boyunca işlenen sağlam bir ırkçılık eleştirisi var ortada. Ve silinen sahnelerdeki alternatif finallerden bazıları ister istemez ‘Keşke onlardan biri kullanılsaymışs’ dedirtiyor. O zaman hem film ciddi anlamda bir doyum noktasına ulaşır hem de meramını vurucu şekilde aktarmış olurdu.

Ama genel anlamda daha ilk uzun metrajına rağmen  Jordan Peele’in filmini başından sonuna seyircinin merak duygusunu kaybettirmeden izletmesi büyük bir başarı. Bazı kusurları da elbette bu doğrultuda görmezden gelinebilir. Rose’un annesinin hipnoz yöntemi, Chris’in gördüğü rüyalarla hem geçmişinin hem de Beyaz Amerikalılarının otopsisini yapan bilinçaltı gibi detaylar da hikayeye fantastik bir boyut katıyor doğrusu. Silinmiş sahnelerin yanı sıra Get Out’un gerilimini açığa çıkaran unsurlar, Peele ve oyuncularla yapılan söyleşi de diğer seçenekler arasında. Tek tavsiyemse IMDB ve RottenTomatoes’daki yüksek skor sayılarına aldanmamanız. Evet bir yere kadar işleyen ırkçılık eleştirisi ve bazı sürprizleri var ama o kadar da abartılacak bir yanı yok filmin. 

twitter.com/sinefilinbiri