Popüler Sinema

Howl (Dehşet Treni), The Descent ve Doomsday’in protez ve efekt departmanında sergilediği başarıdan ismini duyduğumuz Paul Hyett’in 2. yönetmenlik ürünü. Paul Hyett, ilk yönetmenlik deneyimi olan The Seasoning House’ta övgü toplasa da, Howl filminde aynı çizgide olduğunu söylemek namümkün. 

Howl, günümüzde geçen bir kurtadam filmi. Hikayesi ise kısaca şöyle: Edmont’a giden bir gece treni şehir dışında bir ormanın içinden geçerken aniden bozulur ve enteresan bir şekilde şoförü ortadan kaybolur. Bir de ne olduğu kestirilemeyen yaratıklar yolcuları kurban seçince, gece yolculuğu bol kanlı bir kabusa dönüşür. 

80’ler korku filmlerinde altın dönemini yaşamış kurt adam ve vampir hikayeleri günümüzde sık sık tekrar çekiliyor ya da devam filmleri adı altında günümüze uyarlanmaya çalışılıyor. Bir diğer alternatif ise 80’ler sinemasından alınan öğelere güncel teknoloji ve hikayeler boca edilip bazen çok iyi ama çoğunlukla da vasat hatta çöp filmler çekiliyor. Howl da bu son alternatif kategorisine yerleştirilebilecek bir film ve vasatlıktan kurtulamamasının da birçok sebebi var. Örneğin; hem hikaye, hem kullanılan teknikler fazlasıyla klişe. Filmin her anı tanıdık, daha önceden görülmüş. Hatta herhangi bir şeyin yeni gelmesi için ömrünüzde hiç korku-gerilim filmi izlememiş olmanız gerek.

Bunun dışındaki olumsuzluklara gelecek olursak; öncelikle girişin sarkması filme olan ilgiyi düşürdükçe düşürüyor. Ekranda bir şeyler akıyor, bazı replikler duyuluyor fakat bir şey anlatmaya başlaması o kadar uzun zaman alıyor ki; asıl olaylar başladığı anda izleyici  çoktan sıkılmış oluyor. Görsel etkiye gelince, uzun süre protez departmanında çalışmış bir yönetmenden çok daha inandırıcı “yaratık”lar beklerken, ortalama kalitenin altında plastik makyaj ürünü olduğunu adeta bağıran elemanlar filmi olduğundan daha kötü bir yere koyuyor. 

Korku-gerilim filmlerinde mizahtan yararlanmak yaygın kullanılan bir yöntem. Karanlık atmosferi ile izleyiciyi adeta boğan Howl, yer yer kendine özgü bir mizah anlayışı geliştirmeye çalışmış fakat filme pek bir katkı sağlayamamış ne yazık ki. Hatta bu durum, izleyiciyi daha da bunaltan ve havada asılı kalmış duygu parçacıklarına boğmuş.Belki de bu mizah denemesi yönetmenin gelecek filmleri için bir altlık oluşturuyordur. 

Filmin en olumlu yanı ise sadece oyunculuklar. Her türden sinir bozucu karakterin bir araya getirilip, o gece treninde yolculuk yapmaya başladığı andan itibaren gerilimi oluşturan ana unsur,  dışarıdaki yaratıklardan çok içerideki yolcular. Yaşlı bir çift, sorunlu bir ergen kız, iş hayatında erkeklerle çarpışmayı kendine amaç edinmiş orta yaşlı bir kadın, gördüğü her dişi canlıya kur yapan evli ve çocuklu bir adam ve onların dışında kalan, silik görünümlü ama sürprizlere gebe karakterler, dışarıdaki yaratıkları unutturup kendi aralarındaki ilişki ve çekişmeleri hevesle takip ettiriyor. Hyett’in ilk filminden aşina olduğumuz Rosie Day de bu yolculardan birini-sorunlu ergen kız- hakkını vererek canlandırmış.

Artı ve eksileriyle değerlendirildiğinde Howl, 2006 yapımı Snakes on a Plane filmini anımsatsa da, zayıf mizah anlayışıyla ona da yaklaşamıyor. Yönetmenin deneme sürecinde katkısı olacağı kesin olan, fakat yine de izleyiciyi tatmin etmeyen ve vasatlıktan kurtulamayan bir film olarak sinema tarihine geçiyor.

Twitter.com/tuzluk_arch