Popüler Sinema

Evlerde karantina günleri devam ederken dijital platformlarda çok da seçici olmadan, tabir-i caizse ne varsa seyrediyoruz, hele ki 2020 tarihli bir yapımsa! Netflix’in Mart ayının sonunda yayınladığı güncel yapımlardan biri olan Hogar filmine de tam bu “Yeni bir şey var mı?” arayışı ile denk geldik…

Yönetmenliğini ve senaristliğini David Pastor ve Àlex Pastor kardeşlerin üstlendiği film, karakter merkezli bir İspanyol gerilim-dramı. Başrolde ise Javier Muñoz karakterini sırtlayan, İspanyol sinemasının uluslararası camiada da tanınan ismi Javier Gutiérrez yer alıyor. Kapitalizm en başat körüklediği duygulardan biri olan “sahip olma” ve beraberinde gelen “aidiyet” duygusunu senaryonun belkemiğine yerleştiren film, ana karakteri Javier üzerinden seyirciye pek çok kafa karıştırıcı soru yöneltiyor. Kaybettiklerini geri almak için ne kadar ileri gidebilirsin?  

Javier kariyerinin parlak günlerini geride bırakmış, biraz da modası geçkin bir reklamcıdır. Orta yaşta yeni bir iş arayan, iş görüşmesi yapan hemen hemen her beyaz yakalı gibi Javier’in de şansı pek yaver gitmemektedir. Öte yandan “evde” bakması gereken bir ailesi, ama daha da önemlisi koruması gereken statü sembolleri vardır. Masraflardan kısmak adına lüks içindeki, ferah ve manzaralı evinden taşınması gereken Javier’e, bu gerçeklik tabir-i caizse “evlat acısı” gibi koyar; ki tabir-i caiz! 

Hikayeye dair daha fazla sürprizbozan (spoiler) vermemek adına Javier’in eski evinin yeni kiracılarını takip ettiğini, hatta güncel tabirle insanların bilfiil hayatların “stalkladığını” belirtip, “kendisinden çalındığına” inandığı şeyleri geri kazanma hırsı ile karakter dönüşümü geçirdiğini dile getirelim. Pastor kardeşlerin -yer yer mantık hataları içerse de- senaryosu aslında bu karakter dönüşümünü merkeze alarak, geçmişi on binlerce yıldır dna’mıza kazınan “sahip olma” güdüsünü kaşıyor. 21. yüzyılda bu güdüyü körükleyen başat aktör halen reklamcılık sektörü olsa da, dijitalden aldıkları güçle halkla ilişkiler, pazarlama ve nihayetinde satış –sattıktan sonra da elinde tutmak için sigortacılık-  çemberi neredeyse hiçbir kırılmaya izin vermeden toplumların büyük yüzdesini avucunun içinde tutmayı başarıyor. Bu çözümleme Javier duygu durumunu meşrulaştırırken, iş aksiyon noktasına gelince modernite kirli bir peçete misali bir kenara fırlatılıyor ve başkarakterimiz Neandertal atalarıyla güle oynaya özdeşlik kuruyor! Zira kendi kafasında yaptıklarının ve yapacaklarının haklı bir zemini, bir mağduriyeti var. Üstelik senaryo beklenmedik bir hamle ile ekstra kötücül başka bir karakteri Javier ile çarpıştırarak anti-kahramanımıza karşı, seyircinin hakkaniyet duygusunu yönlendirmeye dahi meylediyor…

Öte yandan Javier, tüm kişisel gelişim öğretilerinin öğütlediği gibi “kayıp” sürecini kabullenip, bununla başa çıkmak için psikoloji ilminden profesyonel destek alsaydı, başka bir çemberin döngüsünü tartışacaktık… 

Bu noktada filmin sosyal statüyü de bir noktaya kadar dert ettiğini de eklemeden geçmeyelim. Munos ailesini genel manada kendi sosyal çevresinde pek görmeden ve evin erkeğinin işini kaybetmesi öncesi/sonrası denklemine insani ilişkiler açısından fazla girmeden, dümeni aidiyet güdüsüne daha çok kırdığını ifade edebiliriz. Bu anlamda, filmde ve karakterlerde bariz bir boşluk hissediliyor. 

103 dakikalık süresince yer yer temposu düşse de ödüllü aktör Javier Gutiérrez, filmin vadettiği gerilim duygusunu hakkıyla seyirciye taşıyor. İspanyol ulusal sinemasının bir diğer ödüllü ve popüler oyuncusu olan Mario Casas da, filmin tüm talihsiz sıfatlarını sırtlayan ve karikatürize olmaya teşne Tomas’a karakter katmak için elinden geleni yapıyor. 

Nihayetinde dijital platform hedeflenerek çekilmiş, biraz da diğer popüler işlere nazaran kıyıda köşede kalmış bir film var karşımızda. İspanyolca “ev” anlamına gelen Hogar, alt metinde fazla derdi olan ve gerilim dozu için karakterin “kusursuz işleyen” planına yüklenen bir film olarak kendisini izlettiriyor. 

Twitter.com/duygukocabayli