Popüler Sinema

Vizyona giren yerli komediler arasında hakikaten de zaman zamanküfüre bel bağlamayan, klişelerden medet ummayan ve ısmarlama yapay bir mizah anlayışı yerine samimiyeti ve zekâyı tercih eden filmlerle karşılaşabiliyoruz. Tüm bu kargaşanın, yoğun gündemin içerisinde birçoğumuz soluğu sinemada alıyoruz ve gerçek anlamda nefes aldıracak filmler izlemek istiyoruz. Bilhassa yerli filmler cephesinde sakil durmayan, bizden hikâyelerden oluşan filmlerden, keyif almak hatta gülmek istiyoruz. Böyle yapımlar da dört başı mamur bir şekilde olmasa da seyircisini buluyor en azından. Ama o tür Yeşilçam ekolünden beslenen, atmosferindeki sıcaklığı buram buram hissedilen yapımların bir türlü çözemediği genel bir problemi var. Senaryonun temel bileşenlerini organize etmeyi, dramatik yapı kurmayı tam haliyle kotaramıyorlar. Temiz bir şekilde güldürüyor, duygulandırıyor ve kayda değer meramları oluyor fakat işin gerçeği ‘’sinema filmi’’ olamıyorlar. İşte maalesef Guruldayan Kalpler de bunlardan biri.

Maalesef diyorum zira bu film benim için büyük hayal kırıklığı oldu. Gerek Altın Portakal Film Festivali’ndeki başarısı, gerek kaliteli yapımlara imza attığını düşündüğüm Barakuda Film’in bu filmin yapımcılığını üstlenmesi ve tabii ki ‘’Sanat ne içindir?’’ sorunsalını mizahi bir dille mercek altına alması gibi faktörler etkiliydi beklentimin yükselmesinde. Film, alt sınıfın modern sanata bakışını mizahi bir dille aktarıyor elbet. Hatta film, bunu sadece ana karakter Yaşar (Necip Memilli) üzerinden yapmak yerine hem mahalledeki esnafın, hem de Yaşar’ın ailesinin gözünden anlatmasıyla birlikte entelektüel kesimin spesifik yönlerini de hicvederek meramınıdaha etkili kılıyor..Buna rağmen filmin bir türlü TV dizisi estetiği ve kurgusundan kurtulamaması, dramatik yapı yerine iki ayrı bölümün (Yaşar’ın modern sanatı kavraması ve ‘’Kaos’’ heykeli) birbirine bağlanmasıyla oluşan dağınık anlatım, bu filmi de o klişe tabirle ‘’iyi niyetli’’ yapıyor.Senarist Caner Güler, bana kalırsa,hikâye yerine sadece ‘’Kaos’’ heykeli üzerine şekillenen curcunayı ve modern sanatın toplum üzerindeki etkisinin irdelenmesini önemseyerek temiz komedi yazmanın derdine düşmüş gibi duruyor. Yine de hikâye gözden kaçırılsa dahi, Güler’in üstünde durduğu sorunsalı mühim. Zira hepimiz sorguluyoruz bunu.Bazen sanatın güzellik, bazen karmaşa, bazen hiçlik bazen de kaba tabirle ‘’gerçek dünyanın dışa vurumu’’ olduğunu düşünüyoruz. Doğal olarak, filmdeki gibi işçi sınıfından bir vatandaşın bu konu üzerine farklı algılayış biçimleri getirmesi de sorunsalın aslında ne kadar da evrensel olduğunu samimi bir şekilde vurgulamış oluyor. 

Oyunculuklarda Necip Memilli ve Algı Eke canlandırdıkları rollerde çok başarılılar. Bence ikisi filmi sırtlayıp götürüyor. Devin Özgür Çınar ise ne kadar çabalasa da öyküye bir türlü ağırlığını koyamıyor. Diğer karakterlerin yanında epey sönük kalıyor. Yan rollerde ise Ünal Yeter ve Hakan Meriçliler gülümsetiyor. 

Son tahlilde, modern sanatın toplumun her kesimi tarafından yorumlanması üzerine kurulu Guruldayan Kalpler, piyasadaki bildik komedilerden sıyrılıyor. Hurdacısından esnafına, işçisinden sanatçısına kadar farklı sınıflar üzerinden seyirciye sanatın ne olduğu konusunda analiz yapma şansı bırakıyor ama TV dizisi estetiğinden ve dağınık anlatımından ötürü de iyi niyetli bir çalışma olarak akıllarda yer ediyor.

*Final sahnesinde yapılan son espri, bence en komik ve düşündürücü olanı. Filmin temasına uygun ‘’Kaos’’ şarkısı da cabası. (+)

*Müziğin kullanımı yer yer aşırıya kaçıyor. (-)