Popüler Sinema

François Ozon’un yönetmenliğini yaptığı Frantz filmi, eski dönem melodramlar havasında ama günümüz bakış açısı ile çekilmiş bir savaş sonrası draması. Yapımın ilgi çekici olan özelliği de bir Fransız olan Ozon’un, filmin büyük bir kısmında Alman bakış açısına yer vermesi. Ayrıca yönetmenin ilk defa Almanca bir film çektiğini de eklemek lazım. Paula Beer ve Pierre Niney gibi genç oyuncuların başrolde yer aldığı filmde, Birinci Dünya Savaşı’nın insanlar üzerindeki psikolojik yıkımına odaklanılıyor ve savaş karşıtı mesajlar içeriyor. Maurice Rostand’ın oyunundan uyarlanan filmin, Ernst Lubitsch’in yönetmenliğini yaptığı Broken Lullaby (1932) isimli Amerikan versiyonunun da olduğunu hatırlatmakta fayda var.

1-2 senede bir film çekerek sevenleriyle sıkça buluşan François Ozon, gayet üretken bir yönetmen. Komedi veya dram türünde filmlere ağırlık veren Ozon’un sinemasında hep bir gizem öğesi vardır. Karakterler arasındaki duygusal gerilimler, kahramanın kendini bulmaya, keşfetmeye çalışması gibi öğelere bolca rastlanır. Ayrıca kahramanlarını genellikle kadın veya eşcinsel karakterler arasından seçen yönetmen, Frantz filminde de bir kadına yer veriyor. Filmin ismi Frantz olsa da asıl kahramanımız Anna. Savaşta nişanlısını kaybeden Anna, Frantz’ın mezarına çiçek koyan gizemli bir Fransız’ın sırrını çözmek ister. Nişanlısının eski bir arkadaşı olan Adrien Rivoire, Frantz’ın ailesinin içine girer ve kendini sevdirir. Ama çevredeki insanlar, Fransız olduğu için onu pek de hoş karşılamazlar.

Film, ilk yarıda Almanların Fransızlara, finale doğru ise Fransızların Almanlara bakış açısını izleyiciye aktarıyor. Aşırı dramatize etmeden, beylik laflara pek tenezzül etmeyerek sade bir dilin tercih edildiği film, geçtiği zamana uygun olarak siyah beyaz çekilmiş. Ama aralara serpiştirilmiş birkaç renkli sahne, filme farklı bir hava vermeyi başarıyor. Özellikle bu renk geçişlerinin çok yumuşak ve usulca gerçekleşmesi izleyicinin dikkatini dağıtmıyor.

Bir yanıyla yas tutan diğer yanıyla kendini bulmaya, hayatı ve acıyı keşfetmeye çalışan bir kadının duygusal gelişimine odaklanan Frantz, her kitleden seyirciye hitap etmeyecek bir film. Çünkü izleyiciye istediğini vermeyen, katarsise ulaşmasını engelleyen bir yapım. Filmin ana temasını kısaca “sırlar ve yalanlar” diye özetleyebiliriz ve Frantz, izleyiciye söylediği yalanları tek tek itiraf ettiğinden bu acıtan gerçekler, sinema salonundan mutlu ayrılmanıza yol açmayacak. Klasik anlatı yapısına uygun olmadığı için de herkesin hoşlanacağı türde bir hikayeye sahip değil. Her şey açıklığa kavuşuyor ama finalde karakterlerin, yaşananları içselleştirme süreçlerine yer verilmesi bazı izleyicileri pek de tatmin etmeyecektir. 

Resim, müzik, şiir ile iç içe geçen film, bir dönem draması olmasına rağmen pasifist bakış açısıyla günümüze de seslenmeyi başarıyor. Frantz filmi, Ozon’un çetrefilli hikaye anlatma üslubunu seven ve verdiği referanslar üzerine kafa yormak isteyenlere hitap ediyor.

Twitter.com/mugeibrikci