Popüler Sinema

2013’te Evil Dead gibi korku türünün kült özelliğine sahip bir filmin remake’ini yapmış ve beğeni toplamış yönetmen Fede Alvarez, bu sefer gerilim filmi Don’t Breathe(Nefesini Tut) ile izleyenin karşısına geçiyor. İlk film olarak böyle ağır bir yükün altına girmeye çekinmeyen Alvarez, doğal olarak ikinci filminde dikkatleri yeniden üzerine topluyor.

Filmin konusu ise kısaca şöyle: Detroit’in “kenar mahalle” konseptli yerleşimlerinden birinde yaşayan 3 genç, ufak tefek hırsızlıklar yapmaktadır. Bu gençlerden Alex, babasının çalıştığı güvenlik şirketi sayesinde evlere girmenin yolunu bilen, grubun beyni konumundadır ve gruptaki Rocky’ye platonik bir aşk beslemektedir. 2. üye Rocky, annesinin sözlü tacizlerinden usanmış, kardeşiyle beraber yeni bir hayata başlamanın hayalini kuran, ihmal edilmiş bir genç kızdır. Grubun son elemanı Money ise, Rocky’nin kaba saba, beyin gücünden çok kas gücüne yönelen, sevimsiz erkek arkadaşıdır. Bu 3’lü kör bir adamın evine girip muhtemelen evde sakladığı parasını çalmak için bir plan yaparlar. Kâğıt üzerinde çocuk oyuncağı gibi duran bu iş, eski asker olan kör adamın karşılık vermesiyle hayatlarının en zor işine dönüşecektir.

Basit ve klişe gözüken bir hikâyeye sahip olan film, çıkış noktasından sizi alıp gerilimin doruğunda gezdirmeyi başarıyor. Senaryo, birbiri ardına eklemlenen akıl ürünü dönüş noktalarına sahip ve filmin tansiyonunun düşmesine izin vermiyor. Böylece sınırlı malzemeye sahip olmasına rağmen, klostrofobik/tek mekân filmlerinde türün iyileri arasına giriş biletini de elinde bulunduruyor. Türde klasikleşmiş Wait Until Dark(1967)’ı akıllara getiren senaryo, bu sefer saldırganı değil de ev sahibini canavara çeviriyor. Ev sahibi böylece mağdur durumda olması gerekirken izleyicinin gözünde kötü adama evriliyor. Mantıken bakıldığında evine izinsiz girilen, bütün birikimlerine göz dikilen, görme engelli bir savaş gazisi olsa da...

Biraz daha yakın bir gözle bakıldığında filmin temelde en büyük kozunun bilinmezlik olgusu olduğunu görülüyor. Şöyle ki ev sahibi hırsızların kaç kişi olduğunu ve özelliklerini bilmezken, hırsızlar da evi, ev sahibinin yapabileceklerinin sınırını bilmiyor. Böylece karakterlerin çift yönlü vakıf olmadığı durumlar, gerilimi izleyiciyi de içine alan bir örümcek ağı gibi örüyor. 

Oyunculuklara gelince, kısıtlı mekan ve kısıtlı karakterden oluşan filmin büyüsü mekan,  konu ve kurgudan geliyor. Bu öğeler oyunculara pek fazla yapılacak bir şey bırakmıyor. Karakterlerinin tamamının yüzünde gördüğümüz korku ve bilinmezlik ifadesi, inandırıcılığı bozmayacak bir düzeyde seyrediyor. Bu noktada Kör Adam’ı canlandıran Stephen Lang’i diğerlerinden ayrı tutabiliriz. Dokunma ve işitme duyusunun Kör Adam’ın gözleri olması durumunu izleyiciye çok iyi hissettirebiliyor. Ayrıca görüntü yönetmeni ve ses ekibinin katkısı da oldukça büyük. Örneğin bazı sahnelerde eve zorla giren gençlerin kalp atışını duymak bile mümkün, ya da onların sessizliğine eşlik etmek için nefesini tutmak da...

Filmin tam puan almasının önündeki bir kaç ufak engel, aynı zamanda onu başarılı da kılan kurgu ve senaryosunda gizli. Örneğin finalde patlatacağı ve izleyenin keyfine keyif katacağı kesin olan bir bölümü daha gelişme bölümünde açık seçik kullanarak kendi elini zayıflatmış. Yine de film, evin sınırları içinde geçen bölümü soluksuz izleterek ufak tefek ayrıntıları görmezden gelmemize olanak sağlıyor.

Sonuç olarak Alvarez, ilk filmindeki desteklerini atıp, kendi ayakları üzerinde durduğu 2. filmiyle izleyicinin beğenisini fazlasıyla kazanmayı başarmış. Film 88 dakikanın yaklaşık 75 dakikasında sizi diken üstünde oturtarak gerilimi had safhada yaşamanıza olanak sağlıyor ve Alvarez’in yeni yapımlarını dört gözle beklememize sebep oluyor.

Twitter.com/tuzluk_arch