Popüler Sinema

Burak Aksak, Kurban ve Ramazan Güzeldir gibi dini bayramlara özel yapılmış TV dizilerinden sonra senaristlik alanındaki gözdeliğini Leyla İle Mecnun dizisiyle yakaladı. Dizideki absürt komedi ve yerelliği buluşturan mizah anlayışıyla adından sıkça söz ettiren Burak Aksak, BKM’ye uygun ama kendi çizgisinden de sapmayan komedi filmleri yaptı. Bunlardan ilki olan Bana Masal Anlatma, bilhassa yan rollerdeki esnaf karakterlerinin komik sahnelerinden ve onları canlandıran oyuncuların performanslarından güç alarak iyi bir gişe yakalasa da teknik açıdan 13 bölümlük bir yaz dizisi kıvamındaydı.  İkinci filmi Kara Bela ise yer yer sinematografik açıdan tatmin edici sahnelere sahip olsa da film, skeçler toplamından öteye gidemiyordu. Burada da yine yan rollerdeki oyuncular filmi sürüklüyordu. Sonrasında TV8 kanalı için hazırladığı  ‘Dede Korkut Hikayeleri’ ani bir kararla yeniden BKM filmlerine döndü. TV için hazırlanan bir projenin gişe kaygısıyla beyazperdeye yönlendirilmesi açıkçası zorlama bir karar. Bunun ilk adımı Salur Kazan’da durumun vahameti apaçık ortadaydı zaten. Zayıf bir senaryoda sadece komik anların olduğu bir parodi denemesi olan Salur Kazan’dan sonra Deli Dumrul ise TV için yapıldığını belli eden bir yapım olsa da en azından Burak Aksak’ın hikaye anlamında derli toplu bir film yazıp yönettiğinin göstergesi olarak kayıtlara geçebilir.

Oğuz Türklerinin bilinen en eski epik destanlarını içeren ve hatta bir nevi edebiyatımızın ‘Binbir Gece Masalları’sı olarak nitelendirebileceğimiz Dede Korkut Hikayeleri’nin belki de en akılda kalıcı ve meşhur olanı Deli Dumrul hikayesidir. Efsaneye göre, kurumuş dereye köprü yaptırıp oradan geçenden de geçmeyeninden de akçe alan bu gözüpek yiğit, bir gün aldığı canlardan ötürü Azrail’e meydan okur ve rabbine dua ederek onu karşısına çıkartmasını diler. Elbette Azrail’in karşısında duramayan Deli Dumrul da canını kurtarmak için kendi rızasıyla ona canını verecek birini bulmaya çalışır. İşte Burak Aksak bu çok bilinen ve parodi anlamında zengin detaylara sahip hikayeyi birkaç varyasyonla şekillendiriyor. Gülçiçek (Eda Ece), Karasakal’ın (Necip Memilli) başı çektiği korsanlar Aksak’ın kurduğu dramatik yapıya aksiyon ve romantizm katarken; klasik öyküyü de biraz daha komik hale getirebiliyor. Ve hepsinden öte Burak Aksak, son dönemdeki birçok yerli komedinin aksine hikayesini anlatırken bütün olaylara, karakterlerine ve oyuncularına eşit mesafede yaklaşıyor. Özellikle yan rollerdeki Cengiz Bozkurt, Zafer Algöz, Gülhan Tekin gibi oyuncularını başroldekilerden rol çalacak derecede öne çıkartmamasıyla da dramatik yapıyı aksatmaya mahal vermiyor.

İşin mizah kısmına gelirsek, tabi ki çok zekice yazılmış kahkaha garantili diyaloglar bu filmde de mevcut. Azrail ve Deli Dumrul’un birlikte olduğu sahneler bu konuda iyi bir örnek. Hatta o sahnelerin birinde hali hazırda sinema tarihinde çok önceden de Azrail’e meydan okunduğu unutulmaz bir filme(*) açık bir şekilde gönderme yapılıyor. Pekala yukarıda bahsettiğimiz absürt mizahla yerelleşmenin buluştuğu anlar da bir yere kadar gülümsetiyor ama sonrasıysa hemen her gün sosyal medyada karşımıza çıkan Özer Aydoğan ya da Umut Sarıkaya karikatürlerini akıllara getiriyor. Haliyle Burak Aksak’ın her ne kadar Leyla ile Mecnun’un stilinden yavaş yavaş uzaklaşmaya başladığını görsek de özgün bir tarz yakaladığını söylemek güç.

Velhasıl, Deli Dumrul bayram tatilinde sinemaya gidecekler için eğlenceli alternatiflerden biri. Ve komedi anlayışı da her yönüyle temiz. Burak Aksak’ın dördüncü uzun metrajında hikaye anlatımı konusunda kendini geliştirdiği de aşikar ama ortalama oyunculukları, kullanılan planlar ve kurgu itibarıyla da Deli Dumrul, bir sinema filminden uzakta kalıyor maalesef.

(*) Bana kalırsa birçoğunuz hangi filmden bahsettiğimi anlamıştır diye tahmin ediyorum. Ama yine de bilmeyenler için hatırlatalım: Ingmar Bergman imzalı 1957 yapımı Yedinci Mühür.

twitter.com/sinefilinbiri