Popüler Sinema

Bu müthiş filmi Adana Film Festivali’nde izleme şansı bulmuş ve umarım vizyona da girebilir demiştim, çok şükür ki Captain Fantastic (Kaptan Fantastik) bu hafta itibariyle vizyonda. Film bir geyik avıyla başlıyor. Ormanda farklı yerlere saklanmış çocukların yüzlerini gözlerini boyamış şekilde geyiği gözlediklerini, sonra içlerinden birinin geyiği vurduğunu, cansız bedenini taşıdıklarını, hatta derisini yüzdüklerini vs  izliyoruz ve vahşi bir hikayenin içine çekildiğimizi düşünüyoruz. Sonra işin aslını öğreniyoruz.

Amerika’nın Kuzeybatı Pasifik ormanlarında 6 çocuğu ile birlikte medeniyetten uzak bir hayat kurmaya karar vermiş bir çiftin çocukları bunlar. Aile, çocuklarını okula göndermemiş, kendileri eğitmek istemişler. Ama ne eğitim! Tüm klasikleri okutarak, dünyada olup biten politik, çevresel, ne var ne yoksa öğreterek, ama asla ezber bilgi de öğretmeden, her şeyin mantığını kavratarak, tüm müzikleri dinleterek ve hatta çaldırarak, söyleterek, doğada karşılarına çıkabilecek her türlü zorluğa karşı taş gibi güçlü olmalarını sağlayarak; bu uğurda canları tehlikede olsa bile… Örneğin dağ tırmanışı yapıyorlar, çocuklardan biri elini incitiyor ve bu asla bir dramaya dönüşmüyor, aksine bu tarz zorlukların sonuçları, kazanılmış bir madalya gibi karşılanıyor.

Karısının hastalanıp hastanelik olması sonrası çocuklarını tek başına bu şekilde yetiştirmeye devam eden baba Ben’i izliyoruz biz. Ben, bir süre sonra karısının öldüğünü öğreniyor ve çocuklarıyla bu acı gerçeği pat diye paylaşıyor. Karısının ailesi Ben’e kızgın, neredeyse düşman. Bu yaşam stiline karşılar ve çocukları “uygun bir şekilde”, modern -ve kapitalist- düzenin içinde yetiştirmek istiyorlar. Annelerinin cenazesine katılmak isteyen, ama babalarını bırakmak istemeyen çocuklar, modern dünyayla karşılaştıklarında sudan çıkmış balığa dönüyorlar ve babalarını sorgulamaya başlıyorlar. Onlarla birlikte, biz de…Biz de dedim çünkü film, hiçbir yaşam stilinin tarafını tutmuyor, hatta seyirciye bu konuda şaşırtmaca yaptığını da söyleyebiliriz hikayenin akışının. Zira, ilk başta izlerken, “evet, bu şekilde eğitim harika, kapitalist sisteme karşı durabilmek müthiş, böyle bir dünya mümkün”  gibi duygularla takip ediyorsunuz Ben’in aldığı kararları, hikayenin akışı, Ben’i gözümüzde bir kahraman, güçlü ve ne yaptığını bilen bir erkek haline getiriyor. Şehirde yaşananlardan sonra ise Ben’in kararlarını sorgularken, aynı adama baktığımızda, ne yaptığını bilmeyen, zayıf bir adam da görebiliyoruz. Burada Ben’i muhteşem bir performansla hayata getiren oyuncu Viggo Mortensen’i de alkışlamak gerek kuşkusuz. Oyunculuğa değinmişken, bahsettiğimiz bu altı çocuğun altısı da oyunculuk başarılarıyla ağzımızı açık bırakıyor adeta.

Filmin “hippi” ruhuna uygun kostüm/dekor detayları muhteşem. Özellikle öldüğünde yakılmak istediği halde kadına düzenlenen cenazeyi çocukları ve kocası olarak ışıl ışıl, pastel renkli kıyafetlerle bastıkları sahne, akıldan çıkacak gibi değil, hem işin dini boyutu ve meselesi, hem de yaratılan atmosfer ve  görsel başarı itibariyle. 

Filmin senaryosunu yazan ve yönetmenliğini yapan isim Matt Ross, bizi bu yapımla çok heyecanlandırdı doğrusu. Cannes Film Festivali’nde en iyi yönetmen ödülünü almış olması isabet. Sıradışı bir öyküyü, muhteşem bir sinematografi, hayran olunacak derecede doğal oyunculuklar, güzel müziklerle harmanlamayı başarmış Ross. Aile olmak, anne baba olmak,  gündelik hayat, Amerika’nın modern yapısı, insan aslında ne ister, başarı nedir gibi büyük sorular soran, değerli bir film. Sakın kaçırmayın, bu günlerce aklınızdan çıkmayacak filmi, beyazperdede izlemenin tadına varın.

Twitter.com/blossomel