Popüler Sinema

’Ana ya da kilit bir karakter, dünyayı kurtarmak isterken, yaptığı bir hata sonucu gezegenimizin yok oluşuna daha çok zemin hazırlar.’’ Bunu, bir süper kahraman filminde görmek senaryoya derinlik katmakla birlikte, kahramanını da kutsallaştırmıyor olması güzel bir nokta. Ama, buradan da yürürüz mantığıyla, aynı hikayeleri izlemek artık sıkıyor kanımca.

Avengers’ın devam filmi de aynı çıkış noktasından besleniyor.  Hatta, X-Men : Days of Future Past ile de kurduğu yakınlık o kadar bariz ki hikayenin ikinci yarıda nasıl ilerleyeceğini kestirebiliyorsunuz. Kısaca bahsedersek, ekibin en fiyakalı adamı Tony Stark, küresel barışı sağlamak maksadıyla bekletilen bir sistemi yeniden başlatmak isteyince, sistem ters teper. Bağımsızlığını ilan eden Ultron adındaki bu sistem de başta Tony Stark olmak üzere bütün Avengers ekibini yok etmeye karar vermiştir.

Gördüğünüz gibi, X Men: Days of Future Past’ın bir benzeri. Orada da Trask Endustries’in başındaki Boris Trask, mutantları tamamen Dünya’dan temizlemek amacıyla, Sentineller adındaki tehlikeli robot makineleri üretmişti. Tabi bilmiyordu ki, aslında mutantlar onların tek kurtuluşu (!) Zaten, bana sorarsanız, Christopher Nolan, ‘’Dark Knight’’ serisiyle bizleri tanıştırdığından bu yana, pek çok süper kahraman filmi derinleşmeye başladı. Kahramanlar, rakibi yerine kendiyle çatışmaya başladı. Ama Avengers’ın devam filminde senaristler, çizgi romandan biraz farklı bir şekilde yeni bir yan öykü eklemişler. Bu öyküye göre, Stark Endustries’in attığı bir bomba sonucu, Quicksilver ve Scarlett Witch, ailesini kaybetmiş. Scarlett Witch de, intikamını, kahramanlarımızın canını en çok yakacağı yerden alıyor. Kendilerinden. Scarlett Witch’in zihin kontrol gücüyle, Hawkeye dışındaki Avengers üyelerinin geçmişleriyle olan hesaplaşmalarını izliyoruz. Hawkeye’ın bir aile babası olması da kafadaki soru işaretini anında kaldırmış oluyor zaten. 

Yalnız, Marvel’ın bir niteliği var. Her yaptığı süper kahraman filmlerine bağlantılar saklıyor. Bu bağlantıları da her bir Marvel filmini izlemiş seyirciyi test etme açısından yapıyor aslında. Böylece, o bağlantılar, seyirciye en basitinden bir bulmaca ziyafeti yaşıyor. Çünkü, bizim bu filmde gördüğümüz ‘sözde’ yeni karakterler, birtakım kurumlar ve eski defterler, o seyircilerin aşina olduğu unsurlar.

O kadar bıdı bıdı ediyoruz ama film nasıl peki? Eğer, o gözünüze sokulan alt metinlere, senaryonun zayıflığına takılmazsanız acayip eğleneceksiniz. Bayağı bir kargaşa var ama en cafcaflı bölüm de ‘’Hulk vs. Hulkbuster (içindeki yine Tony Stark) kapışması tabiki. İşin bir de mizah boyutu var ama ilk filme göre fazla sivri değil. Stark’ın o ukala tavırları, Hulk’ın doyum noktasını aşan fevrilikleri bu filmde fazla yok. Thor’un çekici üzerinden yapılmış daha çok. Az biraz Ultron da bazı one-liner’lar (tek cümlelik espri) katmak istiyor ama bunu yaptıkça da sevimsiz bir hal alıyor. Ve maalesef, Marvel filmlerinin en sıkıntılı handikabı olan ‘kötü adam yaratımı’ burada da baş gösteriyor. Ultron da, Hobbit’in Smaug’undan esinlenen bayat bir mizah anlayışıyla, en zayıf kötü adamlar listesine adını yazdırıyor. Aksiyon ise tabiki tatmin etmekten daha fazlasını yapıyor. O kadar, terimsel ifadelere rağmen, film bir an bile sıkmıyor. Çünkü, film aksiyonla başlıyor, aksiyonla bitiyor. 

Sonuç olarak, Avengers: Age of Ultron, ilk filme göre zayıf olsa da gayet eğlenceli. Quicksilver ve Scarlett Witch’in hikayede olması büyük avantaj sağlarken, kahramanların birbirine yaptıkları laf sokmalar kabak tadı veriyor. Ama Hulk’ın iş bitiriciliği birkaç sene daha kahkaha attırır. Ayriyeten, yoğun detaylara  ve görsel efektlere takılırsanız, film sizi cidden yorar. Siz, arkanıza yaslanın ve tadını çıkarın. 

*Joss Whedon, bu işi biliyor

*Senaryo çok çok zayıf 

Furkan Erkan

Twitter.com/FilmNotlari