Popüler Sinema

Bazı filmler vardır duygusu o kadar ağır basar ki ne film estetiği ne teknik bir gözlem onları gölgeleyemez. Bazı hataları görmek bile o filmin sizin yüreğinizde yarattığı ağırlığı hafifletemez. İşte Babam İçin böyle bir film.

Bu film için söylenecek çok şey var. Öncelikle Galata Film adlı Türk şirketinin yapımcı olduğu bir üretim. Türk sinemasında daha önce de bazı şirketler yabancı yapımlara ortak oldular veya dünya pazarında yer aradılar. Ama hiç biri bu kadar ümit verici bir başlangıç yapamadı. Filmin kadrosunda Bob Hoskins, Damien Leawis gibi İngiliz sinemasının ünlü isimleri yer alıyor. Küçük Will’i ilk sinema deneyimini yaşayan Perry Eggleton canlandırıyor. Filmin yönetmeni ise daha önce belgesellere imza atmış olan Ellen Perry. Bir kadın yönetmenin baba-oğul ilişkisine bakışı, üstelik bunu futbol, daha doğrusu taraftarlıkla ilişkilendirmesi ilgi çekici bir durum. Yönetmenlik açısından eleştiriler gönderebilirim. Perry aynı zamanda senaryosunu da yazmış filmin. Senaryodaki bazı çözümlemelerde kolaya kaçmış. Ama yazının başında dediğim gibi beni filmin duygusu daha çok ilgilendiriyor. Çünkü sonuçta ben de bir baba ve aynı zamanda bir oğulum.

Film annesini kaybetmiş olan Will’in babasının üç yıl sonra dönerek oğluna sahip çıkmak istemesiyle başlıyor. Rahibelerin baktığı ve okuttuğu Will bir Liverpool fanatiği. Yurttaki yatakhanede başucunda Liverpool bayrakları, masasında ise anne ve babasının mutlu günlerindeki resimleri gözümüze çarpıyor Will’le tanıştığımız ilk sahnede. Will’in bu Liverpool tutkusu aslında babası Gareth’e olan ve görünmeyen bağdan kaynaklanıyor. Aynı milyarlarca takım taraftarı gibi. Aynı benim babamdan gelen ve oğluma bıraktığım Fenerbahçeliliğim gibi. Bizler aslında bir takımı tutarken kendi kimliğimizi cisimlendiriyoruz. Bu filmin de beni etkileyen tarafı bu oldu.

Will’in babasıyla yaptığı ilk görüşmede bir diyalog var. Baba Gareth oğluna gittiği bir final maçını anlatıyor. Çocuk yaşta tribüne gittiğini ve babasıyla beraber maçı seyrederken bütün maç boyunca babası üzülmesin diye dua ettiğini söylüyor. İşte bu diyalogda taraftar olmanın bir türlü tasvir edilemeyen duygusu muhteşem bir şekilde görselleştiriliyor. Çok başarılı bir diyalog. Will’in babası elinde iki bilet tutuyor ve müjdeyi veriyor. İstanbul’da oynanan Şampiyonlar Ligi finaline gidecekler. Will sevinçten çıldırıyor. Hem yıllardır görmediği babasıyla olacak hem de canı kadar sevdiği Liverpool’u seyredecektir. Ama tam gidiş günü yaklaşırken babası ölür. Will babasından kalan son miras olan o iki biletle İstanbul’a gitmeye karar veriyor. Bakım evinden kaçar ve maceralı bir yolculuk başlar. Gözyaşlarıyla ona eşlik ediyoruz. Paris’e geldiğinde bir başka “yalnız” olan Alek ile karşılaşıyor. Alek, Will’in durumunu öğrendikten sonra ona yardımcı oluyor ve beraber İstanbul’a gitmeye karar veriyorlar. Buradaki diyalog da yüreklere kazınıyor. Biletleri sahte çıkıyor. Will artık isyan ediyor ve dudaklarından şunlar dökülüyor, “Biletler sahte, ben sahteyim, bütün dünya sahte.”

Orada biz de diyoruz ki: “Hayır, ne sen sahtesin, ne baba, ne oğul sahte. Yalnız da kalsak bu dünyada babalardan bize kalan sevgiler sahte değil. Ve onlar bizi asla yalnız bırakmaz. Asla yalnız yürümeyiz. Onların sevgilerini cisimlendirdiğimiz Fenerbahçe, Liverpool, Trabzonspor ve diğer takımların sevgisiyle yürürüz. Bizden sonrakilere aynı mirası bırakırız.” Bu filmi bütün baba ve oğulların seyretmesini öneririm. İyi seyirler…