Popüler Sinema

Yılın en çok beklenen filmlerinden biri olan Allied(Müttefik), kamera önünde ve arkasındaki dolu dolu kadrosunun yanı sıra Hollywood dedikodularıyla da gündemin ortasına oturdu. Fakat vizyona girmesi ve görücüye çıkmasını takiben etkisi, yayılan bir hayal kırıklığına dönüştü. Yönetmenliğini Robert Zemeckis’in yaptığı filmin başrollerinde, yer aldıkları neredeyse bütün işlere sınıf atlattıran Marion Cottillard ve Brad Pitt bulunuyor. Bu da yetmez gibi Locke ve Eastern Promises’tan tanıdığımız Steven Knight’ın senaryosu ve Zemeckis’in birlikte iyi bir ekip oluşturduğu görüntü yönetmeni Don Burgess ile  birleşiyor. Bu isimlerle arşa çıkan beklentilerimiz, filmin açılış sekansıyla iyice yerine otursa da sahneler aktıkça oluşan boşluk hissi hevesimizi kursağımızda bırakıyor.

Back to the Future, Cast Away ve Contact gibi türler arasında gezinen başarılı filmlerin yönetmeni Robert Zemeckis, Allied’da da nostaljik Hollywood epik aşk filmlerini deneyimliyor. Filmi hakkında hiçbir fikrimiz olmasa bile bitiminde sinematografi açısından bizi tatmin edecek bir ürünle karşılaşacağımıza emin olduğumuz yönetmen, ne yazık ki Allied’a buna ek bir dokunuşta bulunmuyor.  Zemeckis sadece kamera kullanımıyla değil, birlikte çalıştığı oyunculara kendini aştırması, neredeyse hepsini bir üst seviyeye taşımasıyla da bilinen bir yönetmen. Forrest Gump ya da Cast Away’deki Tom Hanks, Flight’taki Denzel Washington düşünülürse ne demek istediğim anlaşılabilir sanırım. Fakat bu filmde aynı etkiyi görmek mümkün değil.  

Marion Cotillard beklentileri karşılayan, başarılı ve ikna edici bir performans -özellikle ana dilinde geçen sahnelerde- sergilese bile, Brad Pitt görmeye pek de alışkın olmadığımız ve hatta oldukça üzücü bir tutuklukla tamamlıyor bütün filmi. Bazen oyuncunun bütün sahnelerinin bir dublöre mi oynatıldığını düşündürtüyor. Doğal olarak aralarındaki ilişki de yapaylığın zirvelerini zorluyor. Senaryo içinse Steven Knight ismi kendinden beklenenin yanına bile yaklaşamıyor.  Casuslardan geçilmeyen 1940 Kazablanka’sında her yönden çok daha kıvrak bir Max Vatan ve Marianne Beauséjour arıyor gözlerimiz ama boşuna... Filmi iki bölümde düşünmek mümkün. İlki Kazablanka, ikincisi ise Londra evresi. İki evrede de gerilimden tırnaklarımızı yiyeceğimiz, koltukta diken üstünde oturacağımız sahneler bekliyoruz. Fakat her şey o kadar oldubittiye getiriliyor ki, ne ilk evrenin sabırsızlıkla(!) beklenen suikast bölümünde ne de finali desteklemesi gereken, şüphelerin, acabaların tavan yapması gereken gelişme bölümünde böyle bir gerilimin yanından bile geçemiyoruz. Geçen 124 dakikada “güzel” olan şeyler de yok değil. Kıyafet, makyaj ve mekânlar zamanın ruhunu yansıtmada oldukça başarılı. Ayrıca Frank Heslop rolünde izlediğimiz Jared Harris ve Heslop olarak karşımıza çıkan August Diehl kısa sekanslarla da olsa izleyiciyi büyülemeyi başarıyor. 

Başarılı bir sinema filmi çekmenin hislerden arındırılmış analitik bir formülü olsaydı, Allied bu formülün - neredeyse - bütün bileşenlerini ihtiva ediyor olurdu. Formülün tutması için gereken tek bir bileşenin eksikliği ise bütün formülü çöpe gönderiyor: Tutku. Allied eldeki malzemelerden bir başyapıt çıkarabilirdi. Tabi keşke filmin her yerine sinmiş “bitse de gitsek” hissi olmasaydı…

Twitter.com/tuzluk_arch