Popüler Sinema

 *Filmi izlemeden yazıyı okumamanız önemle rica olunur.

Cannes Film Festivali’ndeki Eleştirmenler Haftası’nda kulaktan kulağa yayılan ve ülkemizde de en son İstanbul Film Festivali’nde seyirciler nezdinde de oldukça beğenilen korku filmi ‘Peşimdeki Şeytan (It Follows) bu hafta itibariyle vizyona giriyor. David Robert Mitchell, ikinci uzun metrajında cinsel yollarla kişiden kişiye bulaşan doğaüstü bir varlığı odak noktasına alırken, muhafazakâr bir tema olan ‘cinsellik’ üzerine de sert ve keskin eleştiriler getiriyor.

Yeni tanıştığı yakışıklı bir gençle geçirdiği geceden sonra, bir paranoyaya kapılan Jay, sürekli birilerinin kendisini takip ettiğini zanneder. Sürekli etrafında kendisine doğru gelen insanlar görmektedir. Jay, olayların iç yüzünü öğrenmeye başladığında ise, cinsel ilişkiye girdiği gençten bulaşan bir lanetin kendisini de bulup bir şekilde öldürmeye çalıştığını anlar. Şimdi Jay, bu lanetten kurtulmak için, kendisini takip eden varlığı kendinden geçici süre de olsa uzaklaştırmak ve başkasına aktarmak adına, sürekli birileriyle sevişip laneti uzaklaştırması gerekecektir.

John Carpenter’dan Wes Craven’a, (hatta Alfred Hitchcock’a) kült korku filmlerinden zombi unsurlu B filmlerine kadar pek çok referansı bir potada eriten Peşimdeki Şeytan, bu referansları zekice kullanmasını biliyor. Yönetmenin kamera açılarından, sinematografik tercihlerine kadar filmin tekinsiz gerilimi final anına kadar sizi etkisine alıyor. Tabi filmdeki gerilimin en büyük destekçisi müzikler. Mitchell, bu konuda da hiçbir şekilde zamanlama sıkıntısı yaşamadığı için, korku-gerilim türünün bütün inceliklerini barındıracak şekilde de müziğinin süresini ve mizansenlerini iyi koordine edebiliyor.

Filmin bir başka niteliği de ters köşe hamleleri. Mitchell, müzikle beraber gerilimi iyice arttırdığı ve mekânları da atmosfere uygun seçtiği sahnelerde seyirciyle, kedinin fareyle oynadığı gibi oynuyor adeta. Misal, harabe bir evde etrafı gezen Jay’in birden dolabın çökmesiyle karşısında kardeşini görmesi ya da o meçhul varlığın ortalıkta dolandığını dile getiren gencin, ‘Görüyor musunuz?’ derken, etrafındaki arkadaşlarının da onu görmesi (yani aslında orada görünen normal bir insan) gibi, ironik ve bazısına kahkaha attıracak cinsten ters köşe hamleleri, yönetmenin de stratejisini belirtmiş oluyor. Bu vesileyle de seyirci bu ironik tepkileri bir daha vermemek adına, karşısına gelen sahneleri kanıksamaya başlarken de, yönetmen doğru zaman ve mekanı bulup, sağlam kozlar oynayıp seyircisine istediğini veriyor. (Korku ve gerilimi aynı çizgide götürerek hem de) En son ‘The Guest’ (Misafir) filminde de gördüğümüz başarılı genç oyuncu Maika Monroe da hakikaten performansının hakkını fazla fazla veriyor. Takip edildiğinin tedirginliğini yaşadığı sahnelerde, beden dilini de etkili bir şekilde kullanmayı başarıyor. 

Salt bir korku filminden ziyade, gayet sağlam işlenmiş de bir alt metni var filmin. Yukarıda bahsettiğim gibi cinsellik gibi muhafazakar bir temanın yanında aile, taşıyıcılık, AIDS gibi aynı derecedeki tutucu konulara da dikkat çekmek istiyor. En basitinden özellikle de din açısından ‘seks yapmak günah’ ya da ‘yapamazsın’ gibi bağnaz yaptırımlar üzerinden taşlamalar yapıyor yönetmen.

Yani kısacası, başarılı bir korku filminde olması gereken ne varsa Peşimdeki Şeytan’da da o var. Başta müziklerinden yönetmenliğine, sinematografisinden mekan tasarımlarına, atmosferinden oyunculuğuna kadar leziz bir film olmuş. Bu haftanın kaçırılmaması gereken filmi desek yeridir. 

*Finaldeki havuz sahnesi kusursuz!

*Korku unsuru olarak kullanılan varlığın, zombi filmlerinnden hatta ve hatta Spiderwick Günceleri’ndeki yaratıkların konseptinden bolca esinlenildiği çok bariz. Çok sırıtmıyor ama azıcık daha özgün ve şaşırtıcı olabilirdi.

NOT: Spiderwick Günceleri’nde de hatırlarsanız evin etrafındaki taşlar bir kalkan görevi görüp, yaratıkları uzaklaştırıyordu geçici süre. Bu filmde gördüğümüz varlık da Jay’i takip ediyor ama belli bir mesafeye kadar. Açık uçlu olduğu bir durum bu tabi. 

Furkan Erkan

Twitter.com/FilmNotlari