Popüler Sinema

Gerçek yaşam öykülerinden beslenen filmimiz, soylu Philippe ile soysuz Driss’in dokunulmaz sevgisini anlatır. Driss, boynundan aşağısı felçli olan Philippe’nin yeni bakıcısı olarak cebren işe alınır. Senegal göçmeninin mutlak enerjisi ve dobra halleri asil Fransız’a nasıl işlerse, asil adamımızın inancı ve kırılganlığı da göçmen delikanlımıza öyle işler. Aslında biz, ‘bin bir zaafıyla, acısıyla ve tatlısıyla insan olmak’ ana başlığında, bambaşka dünyalara ait karakterlerin kanımızı çeken yoldaşlıklarını görmeye alıştık perdede. Doğrusu, Can Dostum, bu ‘ayrı tabiatlar/müşterek ruhlar’ halkasında yenilikçi ya da özgün bir anlatım dilinin peşinde değil. Hatta senaryo, rahatsız edici olmamakla beraber gayet avam bir mizah anlayışından ve basmakalıp diyaloglardan muzdarip! Olivier Nakache ile Eric Toledano’nun yönetmenliklerinin yazarlıklarına üstün geldiği ortada. Filmimiz dinamik esansını müzik kullanımında buluyor. Gözyaşı sömürüsüyle ilişiksiz, en çok da kırıklık hissi veren ezgileri vesilesiyle akraba filmlerden az da olsa ayrılan bir kimlik kazanıyor ve biçimini neredeyse ‘müzik’lerle oluşturuyor. 

François Cluzet ile Omar Sy’nin oyunları, bizi karakterlerinin duygusal akıbetlerine kaptırıyor. Phillippe ve Driss arasındaki teslimiyet hem onların diğer karakterlerle ilişkilerini hem de yan karakterlerin kendi ‘yan’ öykülerini gölgeliyor. İkisi de korkularını, birbirlerinden aldıkları umutla bastırıyor. Gazaplarının merhemi oluyorlar. Birbirleriyle özgürler ve buradan geliyor dokunulmazlıkları. Bu yarenliğin uyandırdığı acıklı tattan olsa gerek karşımızdakinin, genelinde tanımlandığı gibi bir ‘kendini iyi hisset filmi’ olup olmadığından emin değilim. Can Dostum, çoğumuzu kolayca kendisine çekecek bir nağmeye sahip ama hüznü doruğa çıkartan final sahnesinden sonra bile şöyle düşünebilir kimileri: Son yılların en canciğer dostluk filmi, birbirlerini hiç göremeden arkadaşlık eden Mary ile Max’in stopmotion serüveni… 

Ceylan Özçelik